Hrabstwo Grant, Karin Slaughter

Zaślepienie; Płytkie nacięcie; Zimny strach; Fatum; Niewierny; Przywilej skóry

Czytam dużo kryminałów, także tych, które stanowią część jakiejś serii, ale zawsze z pewną obawą wspominam o tym, że przeczytałam jakąś w całości, bo autorzy mają dziwną tendencje do wracania do swoich bohaterów nawet po dłuższej przerwie i kontynuowania ich losów (a już pan Remigiusz Mróz jest tego najlepszym przykładem). Ale w tym konkretnym przypadku jestem absolutnie przekonana o tym, że Karin Slaughter napisała ostatnie słowa jeśli chodzi o „Hrabstwo Grant" (choć nie do końca porzuciła wykreowane przez siebie postacie). Sześciotomowa seria kryminalna przybliża nam losy mieszkańców fikcyjnego miasteczka Heartsdale w hrabstwie Grant, stanie Georgia. Każdy tom, jak w wielu innych seriach z tego gatunku, przybliża czytelnikom inną sprawę kryminalną, ale całość łączą postacie głównych bohaterów - miejscowej lekarki i patologa Sary Linton; jej byłego męża i szefa policji Jeffreya Tollivera; a także jedynej pani detektyw w lokalnym komisariacie Leny Adams. I tak, wiem o tym, że seria wzbudza raczej sprzeczne uczucia wśród miłośników kryminałów, ale osobiście jestem jej ogromną wielbicielką i nigdy się z tym szczególnie nie ukrywałam - wspominałam o niej niejednokrotnie w kontekście ulubionych powieści, które czytałam w danym okresie.

Intryga kryminalna w poszczególnych tomach nie jest najmocniejszym atutem serii, o czym wspominałam choćby przy okazji recenzowania „Zaślepienia". Karin Slaughter tak prowadzi swoje historie, że uważny czytelnik może domyślić się zakończenia czy rozwiązania poszczególnych tajemnic. Nie wspominając o tym, że pojawiają się momenty, w których wątek śledztwa zostaje zepchnięty nieco na dalszy plan, a sama autorka skupia się raczej na przedstawieniu innych aspektów fabuły. Rozumiem, że nie każdy czytelnik będzie usatysfakcjonowany takimi wyborami, ale dla mnie siła tej serii tkwi w czymś innym - jej bohaterach i łączących ich relacjach. Karin Slaughter przykłada dużą wagę do kreacji wielowymiarowych, wyrazistych postaci. Stara się przedstawić sposób w jaki poszczególne zbrodnie wpływają na psychikę ofiar czy innych osób zamieszanych w śledztwo. A jeśli czytacie całą serię w kolejności chronologicznej (co osobiście bym polecała), możecie zaobserwować subtelne zmiany w skomplikowanych relacjach pomiędzy bohaterami.

„Hrabstwo Grant" posiada wszystkie te elementy, których osobiście poszukuję sięgając po kryminały czyli przede wszystkim ciekawe sylwetki bohaterów i umiejętnie nakreśloną atmosferę. I jeśli w tym aspekcie macie do mnie zbliżony gust czytelniczy, nie powinniście się czuć rozczarowani. Ostrzegam jednak, że jak we wszystkich książkach autorki, tak i tu pojawiają się dosyć szczegółowe i drastyczne opisy zbrodni, a Karin Slaughter niejednokrotnie sięga po tematy trudne, a niekiedy wręcz kontrowersyjne. Co do zakończenia całego cyklu, dla osoby, która emocjonalnie zaangażowała się w życie bohaterów jest wstrząsające i bolesne, ale choć byłam wściekła na autorkę po zamknięciu ostatniego tomu, szanuję ją za takie, a nie inne wybory. I w tym konkretnym wypadku, cieszę się, że zdecydowała się pociągnąć całą opowieść dalej, choć już w innym cyklu. Bardzo proszę jakieś polskie wydawnictwo o wznowienie całej serii żebym mogła o nią wzbogacić swoją domową biblioteczkę i jeszcze do niej wracać. 

★★★★½

Buntowniczka z pustyni, Alwyn Hamilton

Buntowniczka z pustyni: Zdrajca tronu; Duchy rebelii

Ewidentnie, w którymś momencie 2020 roku starałam się zmotywować do zakończenia dawno rozpoczętych serii - dwa pierwsze tomy trylogii przeczytałam bowiem już jakiś czas temu, dokładnie w 2017 (!) i mam wrażenie, że wpłynęło to w znacznym stopniu na moje wrażenia z lektury. Chociaż pamiętałam klimat całej historii i najważniejsze punkty fabuły, sporo wątków czy też bohaterów drugoplanowych zatarło się w mojej pamięci. Czy powinnam odświeżyć sobie lekturę zanim poznałam zakończenie? Prawdopodobnie tak, ale nie oszukujmy się - wtedy zdecydowanie trudniej byłoby mi znaleźć motywacje do tego by sięgnąć po tą historię. Ale po kolei. Opowieść, którą snuje Alwyn Hamilton doskonale wpasowuje się w trend, który kilka lat temu mogliśmy zaobserwować wśród fantastycznych powieści młodzieżowych - mamy tu duszny klimat arabskich pustyń, grupę młodych buntowników dążących do obalenia rządów sułtana-tyrana i postacie rodem z „Baśni tysiąca i jednej nocy". Nie ukrywam, że autorka powiela motywy z innych powieści młodzieżowych i nie udaje jej się uniknąć także kilku klisz fabularnych. Ale w jakimś stopniu się tego spodziewałam i nie wpłynęło to znacząco na moje ogólne wrażenia z lektury.

Mamy zatem główną bohaterkę, która w pewnym momencie swojego życia odkrywa, że wcale nie jest tak zwyczajna jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka; mamy wspomnianą już grupkę bohaterów, która jednoczy siły by pokonać głównego antagonistę; i mamy coś na kształt trójkąta miłosnego, przy czym raczej od początku czytelnik zdaje sobie sprawę z tego, że jedna postać jest skazana na przegraną. Wszystkie te wątki znamy już z innych książek młodzieżowych, ale Alwyn Hamilton ogrywa je w ciekawy sposób. Po pierwsze, w kreacji głównej bohaterki, zwłaszcza na początku całej trylogii, jest pewna świeżość - jej egoizm i buńczuczność są czymś, z czym raczej nie często spotykamy się w odniesieniu nadmiernie wyidealizowanych postaci pierwszoplanowych. No i mamy klimat! 

Arabskie pustynie, dżiny, magia, sułtan i jego harem, a wszystko to doprawione elementami rodem z westernu. Alwyn Hamilton nie wykorzystała tych motywów jako pierwsza w fantastyce młodzieżowej, ale kiedy czytałam ów trylogie był to dla mnie jakiś powiew świeżości. Zwłaszcza, że autorka dobrze radzi sobie ze stopniowym budowaniem świata i rządzącymi nim prawami (bo dawkuje nam informacje i cały czas poszerza naszą wiedzę) i w ciekawy sposób łączy właściwą fabułę z baśniowymi opowieściami, które nadają całości charakteru. I udaje jej się to do samego finału. Gdybym mogła, prawdopodobnie wycięłaby z zakończenia pewien wątek (SPOILERewidentnienielubięgdyautorkauśmiercajakieśpostacieapotemprzywracajedożyciatrzebasięzdecydowaćSPOILER), ale i tak oceniam całość na duży plus. Dlatego jeśli przepadacie za takimi klimatami i nie przeszkadzają Wam pewne schematy typowe dla powieści młodzieżowych, mogę Wam polecić lekturę. Ale zróbcie sobie tą przyjemność i nie zwlekajcie zbyt długo z lekturą kolejnych tomów.

★★★★☆

Stulecie Winnych, Ałbena Grabowska

Ci, którzy przeżyli; Ci, którzy walczyli; Ci, którzy wierzyli

Nie wiem czy już wspominałam o tym tutaj, na blogu, ale było to moje drugie podejście do lektury „Stulecia Winnych”. Pierwszą próbę zaliczyłam dobrych pięć lat temu, kiedy to przeczytałam pierwszy tom opowieści o rodzinie Winnych, ale coś jednak wówczas  nie zaskoczyło między mną, a tą historią - o ile dobrze pamiętam, nie przekonał mnie sposób w jaki pani Ałbena Grabowska snuje całą opowieść. Z poprzednich postów, w których opowiadam co nieco o swoich czytelniczych ulubieńcach 2020 roku możecie jednak chyba wywnioskować, że tym razem moje odczucia były zgoła odmienne. „Stulecie Winnych” to saga rodzinna osadzona na tle polskiej historii XX wieku - śledzimy losy kolejnych członków rodziny Winnych od roku 1914, a więc wybuchu I wojny światowej, poprzez II wojnę światową, strajki i stan wojenny, aż do wydarzeń współczesnych. 

Ałbena Grabowska opisuje koleje codziennego życia swoich bohaterów na tle ważnych wydarzeń historycznych. Sporo tu wątków związanych z walką, bohaterstwem i ludzkimi dramatami, ale też takich bardziej kameralnych historii - scen życia codziennego, opowieści o namiętnościach, zdradach czy miłości. Autorka powołuje do życia ogrom bohaterów i często opowiada o ich losach nie w sposób bezpośredni - z detalami przedstawiając poszczególne wydarzenia - ale niejako za pośrednictwem anegdot. I rozumiem, że taka narracja nie przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi (zwłaszcza, że raczej nie jesteśmy do niej przyzwyczajeni), ale do pewnego momentu doskonale się ona sprawdza. To właśnie ona umożliwia autorce przybliżenie losów wszystkich bohaterów i czyni historię rodziny Winnych na swój sposób wyjątkową. 

Nie ukrywam, że pomimo mojego uwielbienia dla tej historii, nie uważam wszystkich wątków za równie interesujące. Co więcej, w moim odczuciu trzeci tom prezentuje nieco niższy poziom od pozostałych. Mnogość wątków w finalnej części sagi powoduje pewien chaos - Ałbena Grabowska stara się zamknąć historie wszystkich bohaterów i w pewnym momencie czytelnik czuje się nieco przytłoczony nawałem informacji. Wydaję się jednak w tej opinii odosobniona, więc możliwe że jeżeli zdecydujecie się na lekturę, będziecie zachwyceni finałem. A! osoby, które znają losy Winnych tylko z serialu i obawiają się uczucia wtórności podczas czytania uspokajam, że oba te utwory kultury dosyć znacząco się od siebie różnią - owszem, jest sporo podobieństw, ale scenarzyści pominęli pewne wątki/postacie, a niektóre poprowadzili w zupełnie odmienny sposób. Warto poznać je w „obu wersjach”. 

★★★★☆

(Nie)zdobyta, Melissa Darwood

(Nie)zdobyta. Tom 1; (Nie)zdobyta. Tom 2 

Przyznaję szczerze, że zastanawiałam się czy wspominać o „(Nie)zdobytej" jako o serii, którą udało mi się skończyć w 2020 roku - w krótkiej opinii, którą zamieściłam swego czasu na swoim profilu na Goodreads przyznałam, że nie do końca rozumiem decyzji o sztucznym podziale tej historii na dwa tomy i że w moim odczuciu zamknięcie jej w jednej powieści tylko wyszłoby tej opowieści na dobre. Skoro jednak sama autorka dokonała takiego, a nie innego wyboru, nie będę się już z tym spierać. „(Nie)zdobyta" to opowieść, w którym autorka przybliża nam historię Julii i Jeremiego - ambitnej dziennikarki i tajemniczego outsidera zakochanego w górach, którzy, pomimo obopólnych wątpliwości, mają wziąć udział w wyprawie organizowanej przez JJ, a następnie opisać ją w książce.

Przyznaję, że jest to całkiem przyjemna opowieść, przepełniona humorem i pewną dawką erotyzmu, a że akurat właśnie takiej historii poszukiwałam, kiedy sięgałam po pierwszy tom, byłam względnie zadowolona z lektury. Owszem, ze względu na zarys fabuły spodziewałam się, że całość będzie miała nieco bardziej górski klimat i byłam nieco zaskoczona tym, że autorka pozostawiła czytelnikom nieco za dużo wskazówek odnośnie „wielkiej tajemnicy” Jeremiego. Ale byłam w stanie docenić to, że Melissa Darwood poradziła sobie z tym by oddać na papierze chemię między bohaterami i utrzymać moje zainteresowanie (co było tym trudniejsze, że poza wątkiem romantycznym, niewiele się tu dzieje). Niestety, lektura drugiego tomu sprawiła, że cała historia nieco straciła w moich oczach.

Być może jest to spowodowane tym, że kiedy sięgnęłam w końcu po kontynuacje moje wewnętrzne zapotrzebowanie na romanse znajdowało się już na znacznie niższym poziomie i miałam trochę mniejszą tolerancję na pewne elementy fabuły. Nie jestem obeznana z tematyką górską, ale nawet taki laik jak ja dostrzega pewne absurdy wykorzystanych rozwiązań fabularnych. Pojawia się tu także znacznie więcej scen erotycznych (co w pewnym momencie zaczęło być dla mnie już nieco męczące - lubię sięgać po historie romantyczne, ale niekoniecznie erotyki). A dodatkowo, co irytowało mnie chyba najbardziej, sporo tu konfliktów wynikających z tego, że bohaterowie ze sobą zwyczajnie nie rozmawiają. Gdyby sytuacja prezentowała się na odwrót i to drugi tom spodobał mi się bardziej, pewnie oceniłbym całość nieco lepiej, a tak koniec końców zostało ze mną pewne uczucie rozczarowania. Ale! podoba mi się lekkość z jaką Melissa Darwood opowiada swoje historie i jej dowcipne pióro i prawdopodobnie sięgnę po inne książki jej autorstwa.

★★½☆☆

Zapach Mazur, Małgorzata Manelska

Zapach Mazur; Barwy Mazur

Zestawienie serii książkowych, które skończyłam w 2020 roku zamyka kolejna dylogia. Mam wrażenie, że nie jest to historia, która cieszy się dużą popularnością w środowisku książkowej blogosfery i pewnie sama nie zwróciłabym na nią uwagi, gdyby nie została mi personalnie polecona przez jedną z moich ulubionych czytelniczek. Pani Manelska opowiada swoją historię dwutorowo przybliżając losy młodej rozwódki, która podejmuje spontaniczną decyzję o tym by zaopiekować się nieznaną krewną na Mazurach oraz przedstawiając dzieciństwo i młodość wspomnianej krewnej - Gertrudy podczas II wojny światowej na terenach ówczesnych Prus Wschodnich. Na polskim rynku wydawniczym pojawia się sporo pozycji tego rodzaju, ale doświadczenie pokazuje, że nasi autorzy często dobrze radzą sobie z tym tematem. Ale mam wrażenie, że pani Manelska nie do końca sobie z nim poradziła.

Tak jak już wspominałam, „Zapach Mazur” miał być powieścią, która przeplata dwie opowieści - osadzoną na tle II wojny światowej i rozgrywającej się współcześnie. Ten pierwszy wątek przewija się tymczasem bardzo rzadko i, niestety, wydaje się wprowadzony niejako na siłę - niby za każdym razem jest to opowieść snuta przez starszą kobietę, ale czasami zostaje wrzucona w środek innej sceny. W drugim tomie Małgorzata Manelska co prawda nieco lepiej poradziła sobie z rozplanowaniem fabuły (oba wątki przeplatają się za sobą w bardziej naturalny sposób), ale pozostaje poczucie niewykorzystanego potencjału. A szkoda, bo historia Gertrudy zapowiadała się nader obiecująco - autorka starała się pokazać swoim czytelnikom nieco odmienne oblicze niemieckiej rodziny podczas wojny. Niestety, wątek osadzony w teraźniejszości  nie rekompensuje ów mankamentu. Mam wrażenie, że nie proponuje nic nowego i oryginalnego - sam klimat Mazur stanowi może miłe przypomnienie wakacji, ale to tyle.

Nie chciałabym Was pozostawić ze złym wrażeniem - nie uważam, że dylogia pani Manelskiej nie zasługuje na lekturę i że jest to historia zła. Co więcej, poleciłam ją już kilku czytelniczkom i wszystkie wydawały się zachwycone. Kiedy sięgam po powieści, które tak jak i ta seria, rozgrywają się na dwóch płaszczyznach czasowych, zazwyczaj wątki osadzone na tle II wojny światowej są dla mnie dużo bardziej interesujące i chyba dlatego rozwiązanie, które zastosowała pani Manelska tak mnie rozczarowało. Dla mnie jest to po prostu historia przeciętna, ale nie zniechęcam Was do lektury. 

★★½☆☆

***

I to już wszystkie serie, jakie udało mi się skończyć w ubiegłym roku. Nieśmiało liczę na to, że w 2021 będzie ich więcej i że za kilka miesięcy wrócę do Was już z pierwszą częścią podsumowania swoich wrażeń, ale wiecie jak to z tym bywa. Czekam w komentarzach na Wasze opinie na temat powyższych serii i na jakieś polecenia! Chętnie sięgnęłabym po jakąś historie, która zachwyci mnie od pierwszego do ostatniego tomu!

Wydaje mi się, że wyrosłam już nieco z przekonania, że nowy rok to taka pusta, czysta kartka i nowe szanse, ale przyznaję, że kiedy witaliśmy 2021 byłam pełna wiary na to, że będzie on lepszy od tego ubiegłego. Wiecie, doszłam do wniosku, że wszyscy dostaliśmy już mocnego kopniaka od losu i należy nam się teraz chwila wytchnienia. Jak niewiele wiedziałam! Mamy kwiecień 2021, koronawirus nadal zbiera żniwo, człowiek sam już się gubi, która to już fala pandemii, a ja doświadczam swojej pierwszej, i mam nadzieję, że ostatniej!, kwarantanny. Nie skreślam jeszcze tego roku, bo zostało nieco czasu na to, aby mógł się zrehabilitować w moich oczach, ale póki co znajduje niewiele argumentów na jego korzyść. Oprócz książek. Jeżeli pierwszy kwartał 2021 jest jakąś wskazówką jak będzie się prezentował cały ten rok to a) będzie on na maksa wypełniony lekturą a także b) w pewnym sensie sprzyjał nowym doświadczeniom. Nie wiem czy pamiętacie, ale przy okazji posta z postanowieniami czytelniczo-blogowymi na 2021 rok, obiecywałam Wam swego rodzaju kwartalne podsumowania tego jak sobie radzę. I właśnie dzisiaj w kilku słowach sobie na ten temat porozmawiamy.

PODSUMOWANIE PIERWSZEGO KWARTAŁU 2021 ROKU

Być może jest to kwestia tego, że jestem przerażona tym co dzieje się w rzeczywistym świecie i często odczuwam silną potrzebę ucieczki, choćby i tylko myślami, od tego co dookoła. A być może nie jest to ze sobą w żaden sposób powiązane. Bez względu na przyczynę, odnoszę dziwne wrażenie, że w 2021 czytam więcej niż zwykle. Początkowo ustawiłam swój „Goodreadsowy challange” na 100 książek, ale bardzo szybko podniosłam ów poprzeczkę na 120 pozycji, a potem jeszcze raz - na 150. I idzie mi bardzo dobrze. W pierwszym kwartale przeczytałam 39 tytułów (każdego miesiąca przeczytałam dokładnie taką samą liczbę książek, co zaskakuje nawet mnie samą - 13). Z typową dla mnie swobodą żonglowałam gatunkami, sięgając zarówno po tytuły określane jako literatura piękna, pozycje gatunkowe takie jak kryminały czy romanse, a także książki balansujące na styku różnych gatunków czy to dla młodszych, czy starszych czytelników. Z zaskoczeń, zaczęłam słuchać audiobooków. Rok temu pokochałam ebooki dzięki abonamentowi Legimi, a tym razem dałam szansę kolejnemu formatowi. I tak, wciąż wolę czytać daną historię niż jej słuchać, ale odkryłam, że audiobooki to świetna sprawa podczas długich spacerów z psiakiem czy też moich sesji malowania po numerach. Nie wiem czy ten format zostanie ze mną już na stałe, ale póki co nie zamierzam z niego rezygnować.

Wszystkie książki, które przeczytałam w pierwszym kwartale 2021 roku, wraz z moją „gwiazdkową" oceną, prezentuję Wam poniżej. Z łatwością znajdziecie wśród nich moich dwóch absolutnych ulubieńców - ciepłą, zabawną i po prostu uroczą kontynuację losów Małego Licha i spółki czyli „Małe Licho i anioł z kamienia" oraz głośną w ostatnim czasie powieść fantastyczną, która pod pretekstem zupełnie innej historii traktuje o samotności i rozpaczliwej potrzebie bliskości tzn. „Niewidzialne życie Addie LaRue". Mam przeczucie, że co najmniej jedna z tych historii powróci w zestawieniu najlepszych książek tego roku, ale chyba trochę za wcześnie by o tym wyrokować, bo nie każda lektura w moim odczuciu przechodzi próbę czasu. I tak np. chociaż byłam zachwycona najnowszą polską premierą Kristin Hannah tuż po lekturze, teraz moje uczucia względem niej zostały nieco stłumione i prawdopodobnie oceniłabym ją odrobinę niżej. Zwróciłabym za to Waszą uwagę na kilka innych pozycji tzn. trzy kryminały, choć każdy utrzymany w nieco innym duchu oraz powieść obyczajową, która zachwyca przepięknymi opisami przyrody i poraża uczuciem przejmującej samotności, która bije niemal z każdej strony (rzadko mi się to zdarza, ale w tym konkretnym przypadku musiałam na chwilę odłożyć lekturę na bok, bo przygniatała mnie emocjonalnie). Ten ostatni tytuł to oczywiście „Gdzie śpiewają raki", a pozycje kryminalne to kolejno „Topiel", „Wiosna zaginionych" oraz „Dywan z wkładką". 

Co do moich postanowień noworocznych i tym, jak idzie mi ich realizacja - wydaje mi się, że nie jest najgorzej! Mam ogromną frajdę z czytania literatury dziecięcej. Nie wróciłam jeszcze do tytułów, które znam ze swojego dzieciństwa, ale te, po które sięgam po raz pierwszy niemal za każdym razem podbijają moje serducho. Wyzbyłam się swoich uprzedzeń względem dużych buków (i tu ogromną pomocą są ebooki i audiobooki!); pomimo tego, że co chwilę przynoszę nowe książki z pracy, czytam też sporo tytułów z własnych zbiorów; no i staram się priorytetowo traktować kolejne tomy serii. Jasne, mam pewne tyły jeśli chodzi o czytanie klasyków czy tytuły należące do literatury faktu, ale te pozycje, po które sięgnęłam teraz, już w drugim kwartale, napawają mnie optymizmem na przyszłość. Wychodzi na to, że największym problemem jest dla mnie powrót do regularności jeśli chodzi o blogowanie. Oby kwarantanna zmobilizowała mnie do działania! 

W kwietniu nadal czytam jak szalona i zakochuje się w powieściach fantastycznych. Mam zatem nadzieję, że ten kolejny kwartał będzie chociaż w połowie tak udany czytelniczo, jak ten pierwszy i chociaż nieco lepszy jeśli mowa o tym co dzieje się na świecie. Jeżeli sami znaleźliście już jakiś czytelniczych ulubieńców, koniecznie podzielcie się nimi ze mną w komentarzu! 

*Zdjęcie wykorzystane w poście pochodzi z banku zdjęć Unsplash, a jego autorem jest @tetianapadurets

Pierwotnie ten post miał zostać opublikowany nieco wcześniej - planowałam przedstawić Wam „Wielką książkową konfrontację” równo rok po opublikowaniu oryginalnego zestawienia, a potem w niewielkim odstępie czasu np. tygodniowym ogłosić kolejną listę 100 tytułów, które chciałabym przeczytać. Wybrałam tytuły, zaczęłam przygotowywać stosowne grafiki... ale wena do prowadzenia bloga jakoś nie wracała, a kiedy motywacja w końcu się pojawiła, nie chciałam rozpoczynać nowego etapu na Złodziejce książek od tego rodzaju materiałem. Efekt? Zdążyłam już zapoznać się z kilkoma tytułami z niniejszej listy. Rozważałam w związku z tym kilka scenariuszy - zupełną rezygnacja z tego posta; zastosowanie małej podmianki; albo po prostu pozostawienie zestawienia takim, jaki jest. I chociaż sama zaskoczyłam siebie swoją decyzją, wybrałam ostatnią z opcji. W końcu lektura kilku ze 100 tytułów świadczy tylko o tym, że rzeczywiście traktuję je w jakiś sposób priorytetowo. 

Zacznijmy jednak od początku. Lista „100 książek, które zamierzam przeczytać" nie do końca stanowi listę TBR (czyt. do przeczytania) na dany rok. Doskonale zdaję sobie sprawę, że 100 tytułów to ogromna liczba i musiałabym w 2021 roku czytać niemal wyłącznie te pozycje. Kiedy przygotowywałam niniejszą listę na przełomie listopada i grudnia to właśnie dane książki przyszły mi jako pierwsze na myśl, jako tytuły, które chciałabym poznać w niedalekiej przyszłości. W dużej mierze są to pozycje, które już posiadam na swoich półkach - czy to w domowej biblioteczce, czy na tych wirtualnych Legimi. Jak zwykle w moim przypadku, tytuły charakteryzuje spora różnorodność gatunkowa. A ze względu na termin jej przygotowywania praktycznie nie znajdziecie tutaj tegorocznych nowości. Zanim przedstawię Wam całą listę, pozwolę sobie zacytować samą siebie. Wiem, że nie jest to ten rodzaj posta, który wnosi jakąś wartość merytoryczną, ale po pierwsze, w przyszłości będzie dla mnie ciekawą pamiątką na to, jakie pozycji interesowały mnie w danymroku. A po drugie, stanowi on doskonały pretekst do tego by dowiedzieć się, po które z tytułów powinnam sięgnąć w pierwszej kolejności. 

„Gdzie śpiewają raki", Delia Owens // „Gołąb i Wąż", Shelby Mahurin // „Idealna opiekunka", Phoebe Morgan // „Inna Blue", Amy Harmon // „Kobieta w oknie", A. J. Finn // „Kołysanka", Leila Slimani // „Król z bliznami", Leigh Bardugo  // „Królestwo mostu", Danielle L. Jensen // „Księgi zapomnianych żyć", Bridhet Collins // „Kto mieszka za ścianą", Cara Hunter

„Manhattan Beach", Jennifer Egan // „Mars Room", Rachel Kushner // „Maryla z Zielonego Wzgórza", Sarah McCoy // „Miała umrzeć", Ewa Przydryga // „Miasto niedźwiedzia", Fredrik Backman // „Miss Birmy", Charmaine Craig // „Moc srebra", Naomi Novik // „Moja doskonała żona", Samantha Downing // „Moja mroczna Vanessa", Samantha Downing // „Moja siostra morduje seryjnie", Oyinkan Braithwaite 

„Moja znikająca połowa", Britt Bennett // „Morderca jest wśród nas", Lucy Foley // „Muza koszmarów", Laini Taylor // „Nie ma", Mariusz Szczygieł // „Nieczułość", Martyna Bunda // „Niespokojna krew", Robert Galbraith // „Nieznośna lekkość bytu", Milan Kundera // „Nikt nie idzie", Jakub Małecki // „Nocny tygrys", Yangsze Choo // „Ok, amen. Miłość i nienawiść w świecie nowojorskich chasydów", Nina Solomin

„Ostatni", Hanna Jameson // „Pachinko", Min Jin Lee // „Pan Perfekcyjny", Jewel E. Ann // „Perfekcyjna dziewczyna", Gilly Macmillan // „Pierwszych piętnaście żywotów Harry\"ego Augusta", Claire North // „Piętno", Przemysław Piotrowski // „Piranesi", Susanne Clarke // „Pod kluczem", Ruth Ware // „Pod powierzchnią", Daisy Johnson // „Podróż nieślubna", Christina Lauren

„Pokazucha. Na gruzińskich zasadach", Stasia Budzisz // „Pokuta", Anna Kańtoch // „Portret Doriana Graya", Oscar Wilde // „Pozdrawiam i przepraszam", Fredrik Backman //„Prosta sprawa", Wojciech Chmielarz // „Przypadki Morrigan Crow", Jessica Townsend // „Red, White & Royal blue", Casey McQuiston // „Republika smoka", Rebecca F. Kuang // „Siła", Naomi Alderman // „Skaza", Robert Małecki

„Spotkajmy się w muzeum", Anne Youngson // „Stracony list", Jillian Cantor // „Strażnik rzeczy zagubionych", Ruth Hogan // „Szaniec", Agnieszka Jeż // „Szkoła bohaterek i bohaterów, czyli jak sobie radzić z życiem", Przemek Staroń // „Szkoła geniuszy", Bruce Holsinger // „Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie", Jesmyn Ward // „Światło ukryte w mroku", Sahron Cameron // „Telefonistka", Gretchen Berg // „Testamenty", Margaret Atwood

„To, co bliskie sercu", Katherine Center // „To, co zostawiła", Ellen Marie Wiseman // „Topiel", Jakub Ćwiek // „Ukochane równanie profesora", Yoko Ogawa // „Uwolniona. Jak wykształcenie odmieniło moje życie", Tara Westover // „Washington Black", Esi Edugyan // „Wiosna zaginionych", Anna Kańtoch // „Wredne igraszki", Sally Thorne // „Współlokatorzy", Beth O'Leary // „Wyznanie", Jessie Burton

Jeżeli któryś z tych tytułów jest Wam znany, będę wdzięczna za Wasze opinie w komentarzach. Chętnie też poczytam o tym, jakie to Wy pozycje macie w najbliższych planach - być może znajdę kolejne inspiracje co czytać, albo to ja będę mogła Wam coś na ich temat zdradzić.

* Zdjęcie wykorzystane w poście pochodzi z banku zdjęć Unsplash, a jego autorem jest @dmosipenko

Jestem żywym dowodem na to, że powrót do blogowania nie jest łatwy. Już na początku roku jestem na bakier ze swoimi noworocznymi postanowieniami, ale liczę na to, że z czasem dojdę do dawnej wprawy. Opóźnienia w publikacji sprawiły, że zrezygnowałam z tekstu o romantycznych historiach na Walentynki i nie tylko (bez obaw, zebrany materiał, miejmy nadzieję, przyda się na przyszłość), ale są takie materiały, których nie umiem i chyba nawet nie chcę pominąć. A zestawienie najlepszych książek, jakie przeczytałam w zeszłym roku jest jednym z nich - nawet jeżeli wchodzimy już w końcówkę pierwszego kwartału 2021 roku. Jeżeli czytaliście post, w którym opowiadałam co nieco o moim czytelniczym 2020 roku (TUTAJ możecie do niego wrócić), wiecie że czytałam dużo i że, w dużej mierze, były to pozycje które sprostały moim oczekiwaniom i wspominam je pozytywnie. Jest jednak kilka tytułów, które wyróżniły się na tle pozostałych - powieści, do których wracam myślami; i które poruszyły we mnie jakąś czułą strunę. Wybrałam taką złotą piątkę i siedem tytułów, które dodatkowo chciałabym wyróżnić. A że to prawdziwy misz-masz-gatunkowy mam nadzieję, że każdy z Was znajdzie jakąś inspiracje do dalszej lektury.

TOP KSIĄŻEK 2020 ROKU

Z PIASKU I POPIOŁU, AMY HARMON | Wszystkie książki, które pojawią się w dzisiejszym poście są na swój sposób wyjątkowe i ciężko byłoby mi uszeregować poszczególne tytuły od najlepszej-najlepszej do najgorszej-najlepszej. Ale gdybym miała wskazać tylko jedną książkę roku 2020 to bez zawahania wybrałabym właśnie powieść Amy Harmon. I to wcale nie dlatego że obiektywnie jest to najlepsza historia z tego zestawienia - zdaję sobie bowiem sprawę z jej mankamentów i tego, że nie jest to na tyle uniwersalna opowieść by przypaść do gustu każdemu. Żadna inna powieść nie wzbudziła we mnie jednak w 2020 roku tylu emocji i wzruszeń, co historia włoskiej Żydówki i młodego księdza rozgrywająca się na tle II wojny światowej. Widzicie, bardzo długo żyłam w przeświadczeniu, że „wyrosłam" z tego rodzaju opowieści tj. historii osadzonych na tle pewnych wydarzeń historycznych, ale skupionych w dużej mierze na wątku miłosnym, a Amy Harmon pokazała mi, że jednak nie do końca. „Z piasku i popiołu" to przepiękna opowieść o miłości, ludzkim cierpieniu i drobnych oznakach dobra w obliczu wojny. Taka powieść, która siedziała w mojej głowie nawet kiedy akurat zajmowałam się czymś zupełnie innym. Powtarzam, wiem że nie przypadnie ona do gustu każdemu czytelnikowi, ale moim zdaniem warto dać jej szansę.

WIERZYLIŚMY JAK NIKT, REBECCA MAKKAI | Odnoszę dziwne wrażenie, że powieść Rebeki Makkai to taki tytuł, który nikomu nie trzeba przedstawiać - swego czasu było o nim głośno zarówno wśród miłośników literatury pięknej, jak i osób, które zazwyczaj od niej stronią; wychwalana przez liczne grono w świecie książkowej blogosfery; i przyrównywana do „Małego życia" Hanyii Yanagihary. Byłabym naprawdę zaskoczona gdyby ktoś z Was powiedział, że zetknął się z tym tytułem dopiero teraz, czytając te słowa. Ale to powieść, o której wspomina się nie bez powodu. Rebecca Makkai w „Wierzyliśmy jak nikt" opowiada historie, która porusza czytelników. Powieść o przyjaźni, stracie, przemijaniu i życiu w cieniu przeszłości, a wszystko to osadzone w realiach lat 80, kiedy żniwo zbiera epidemia AIDS. Rozumiem skąd porównania do wspomnianej już Hanyii Yanagihary - choćby ze względu na grupę młodych, wkraczających w dorosłość mężczyzn w centrum fabuły - ale powieść Makkai wydaje mi się bardziej uniwersalna. Nawet jeżeli na co dzień sięgacie raczej po literaturę typowo rozrywkową, warto dać temu tytułowi szansę. Lekkość języka autorki i ogromna dawka emocji sprawia, że w moim odczuciu do dobry punkt wyjścia, dla rozpoczęcia przygody z literaturą piękną.

BRITT-MARIE TU BYŁA, FREDRIK BACKMAN | Nie wiem czy pamiętacie, ale Fredrik Backman już raz podbił moje serducho - w ubiegłym roku, swoją powieścią „Mężczyzna imieniem Ove" - a teraz zrobił to po raz drugi i chyba powoli utrwala pozycję w moim prywatnym rankingu ukochanych autorów. Owszem, gdybym chciała się do czegoś przyczepić, mogłabym zarzucić mu pewną wtórność - Fredrik Backman rzeczywiście powiela pewne motywy ze swoich powieści, choćby pewne cechy głównej postaci, ale prawdę mówiąc zupełnie mi to nie przeszkadza. Podoba mi się sposób, w jaki autor buduje swoich bohaterów - odziewając je w pewien pancerz, a potem powoli, pojedynczymi scenami pokazując nam w nim kolejne dziury. Podoba mi się, że pisze o postaciach w dojrzalszym wieku i pokazuje, że nigdy nie jest za późno na zmianę. I podoba mi się, że to taka słodko-gorzka opowieść, w której sporo kwestii wydaje się poruszonych gdzieś między wierszami i w której dopiero z czasem rozumiemy pewne rzeczy. Dla mnie „Britt-Marie tu była" to doskonała powieść  o życiu w poczuciu winy; o samotności; i o tym jak ważna jest pasja. Z jednej strony nie mogę się doczekać czym następnym razem oczaruje mnie autor, a z drugiej - obawiam się momentu, w którym przeczytam już wszystkie wydane w Polsce powieści i będę musiała długo czekać na kolejne. Ale jeśli Wy jeszcze nie znacie pióra Fredrika Backmana, koniecznie dajcie mu szansę.

VICIOUS. NIKCZEMNI, V. E. SCHWAB | Sięgnęłam po „Vicious" trochę z przekory, bo prawdę powiedziawszy nie byłam przekonana czy jest to lektura, która przypadnie mi do gustu. Znałam twórczość V. E. Schwab z innych powieści i chociaż miło spędziłam przy nich czas, nie utkwiły mi jakoś szczególnie w pamięci. Mam też mieszane relacje z wątkami związanymi z supermocami w utworach kultury - przepadam za kinem Marvela i mam słabość do postaci Wonder Woman z DC, ale poza tym nieszczególnie jest to coś, co budzi moje zainteresowanie. A tu proszę! Taka niespodzianka! Zarówno „Vicous", jak i „Vengeful" to powieści przy których prawdopodobnie bawiłam się najlepiej podczas całego ubiegłego roku.  V. E. Schwab stworzyła historię kompletną - taką, za którą stoi fantastyczny pomysł, dopracowany warsztat i świetni, zapadający w pamięci bohaterowie, z których każdy posiada jakąś ciemną, mroczną stronę. Opowieść o ambicji, zazdrości, pragnieniu życia i szaleństwie. Wiem, że ostatnio przewija się sporo głosów, które uznają V. E. Schwab za autorkę przereklamowaną i niesłusznie tak głośno promowaną w internetowym środowisku, ale osobiście absolutnie się z tym poglądem nie zgadzam. Zresztą, wychodzę z założenia, że zawsze warto wyrobić sobie własną opinię na dany temat!

TIPPI I JA, SARAH CROSSAN | Topkę książek 2020 roku zamyka powieść Sarah Crossan poświęcona tematyce bliźniąt syjamskich tj. „Tippi i ja". Podobnie jak w przypadku niektórych wymienionych powyżej pozycji, podejrzewam, że jeżeli śledzicie innych twórców w książkowej blogosferze, ten tytuł obił się już Wam o uszy. Był taki moment w 2020 roku, kiedy o tej pozycji było bardzo głośno choćby dzięki opinii Nikoli z kanału Doktor book. Ale jest to rozgłos absolutnie zasłużony. Teoretycznie powieść Sarah Crossan została skierowana do nieco młodszego czytelnika, ale to ten przypadek, gdy mogę ją Wam polecić niezależnie od Waszego wieku. Napisana wierszem historia bliźniaczek syjamskich ma tak uniwersalny wydźwięk, że dosłownie każdy powinien wynieść z niej coś z lektury. To opowieść, która stanowi swego rodzaju lekcję tolerancji - pokazuje zupełnie odmienną perspektywę i zwraca uwagę na pewne istotne kwestię. Przyznaję, że od czasu, kiedy sama skończyłam lekturę wcisnęłam ten tytuł dwóm najważniejszym osobom w moim życiu - Mamutkowi i Pannie M. i obie podzielały moje zdanie, a posiadają one niemal całkowicie odmienne gusta czytelnicze. 

KSIĄŻKOWE WYRÓŻNIENIA

Tak jak wspomniałam już na samym wstępie, nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności żeby poza tą złotą piątkę nie wyróżnić jeszcze kilka tytułów. Dzięki pracy w bibliotece i potrzebie rozeznania się chociaż trochę we współczesnej literaturze dziecięcej, zakochałam się na nowo w książkach skierowanych do tych młodszych czytelników. Marta Kisiel w odsłonie dla małych miłośników słowa pisanego jest jednym z moich absolutnych odkryć. <MAŁE LICHO I TAJEMNICA NIEBOŻĄTKA> to taka historia, którą teraz w ciemno wciskam wszystkim Milusińskim. Marta Kisiel stworzyła niesamowicie ciepłą, przepełnioną humorem opowieść, która niesie z sobą mnóstwo mądrości. Pisze o tym że nie ma nic złego w byciu innym i nieco dziwnym; o ogromnej sile przyjaźni; i o tym jak ważne jest okazywanie uczuć bliskim osobom. I jest tak urocza! Drugim z moich faworytów jeśli mowa o literaturze dla dzieci jest pan Szczygielski. Seria o Majce jego autorstwa to ten typ literatury, w którym sama zaczytywałam się będąc dzieciakiem, ale to pozycją <TEATR NIEWIDZIALNYCH DZIECI> absolutnie podbił moje serducho. Dla mnie jest to doskonały przykład na to, że doskonały przykład na to, że w rzeczywistości literatura dziecięca nie zna granic wiekowych. To opowieść pełna wzruszeń - zwłaszcza w chwilach, gdy poznajemy losy poszczególnych mieszkańców domu dziecka; ale też ogromnej dawki humoru. Szczygielski ma niesamowity talent do tego by w przekonujący sposób przybliżać świat oczami dziecka, ale też zachwycać dorosłego czytelnika. Jeżeli jednym z Waszych postanowień na 2021 rok jest czytanie literatury dziecięcej, śmiało sięgnijcie po któryś z tych tytułów.

Koniec 2020 roku to z kolei mój zachwyt twórczością Anety Jadowskiej. Dawno temu czytałam pierwszy tom Heksalogii o Dorze Wilk, ale potem jakoś nigdy nie było mi po drodze z jej powieściami, a teraz wiem, że chciałabym nadrobić te zaległości. <CUD MIÓD MALINA. KRONIKA RODZINY KOŹLAKÓW>, bo właśnie po ten tytuł sięgnęłam z polecenia mojej koleżanki z pracy, to taka pozycja, która posłużyła mi jako eliksir na zły humor. Fantastyczny (i to w podwójnym znaczeniu tego słowa, bo posiadający elementy gatunku, ale też po prostu cudowny) zbiór opowiadań o kobiecym rodzie wiedźm to pozycja przepełniona humorem, przepełniona w duchu girl power. Jak tylko upatrzę jakąś promocje zaopatrzę się we własny egzemplarz żeby móc sobie wrócić do lektury w stosownym momencie (bo podkradłam ten tytuł z pracy zanim ustawiła się po niego kolejka), a już to powinno Wam wiele powiedzieć. Kolejna pozycja o której wspomnę to również taki sentymentalny powrót do autorki, której twórczość już była mi znana. Mowa o K. A. Tucker i jej powieści <ZOSTAŃ ZE MNĄ>. To taka ciepła, romantyczna opowieść, osadzona w klimacie Alaski; momentami zabawna, a momentami chwytająca za serducho. Nie jest może szczególnie oryginalna, ale autorka wie w jaki sposób pisać o relacjach między bohaterami, zwłaszcza tych romantycznych (zdecydowanie czuć chemię między Callą a Jonahem!) i troszczy się o tło dla całej opowieści (świetni bohaterowie drugoplanowi i wspomniana sceneria Alaski). I dlatego to jedna z najlepszych historii jeśli chodzi o romans, jaką miałam okazję czytać w ostatnich latach!

Ostatni segment wyróżnionych tytułów to historie związane w mniejszym, bądź większym stopniu z okresem II wojny światowej. Wspomniana pozycja Amy Harmon otworzyła chyba w moim serduchu jakąś furtkę dla tego rodzaju opowieści i niejako odkryłam je na nowo. Po pierwsze, długo przeze mnie oczekiwana na polskim rynku wydawniczym kolejna powieść Ruty Sepetys, czyli <SÓL MORZA>. Przyznaję, że w moim odczuciu „Szare śniegi Syberii" wciąż pozostają najlepszą pozycją w dorobku autorki, ale nie zmienia to faktu, że warto sięgnąć także po ten tytuł. To kolejna historia autorki osadzona na tle II wojny światowej, z tym że przybliżająca czytelnikom nieco mniej znane fakty (tym razem związana z historią statku Wilhelma Gustloffa). Przejmująca, pouczająca, oszczędna w słowach, momentami może nieco fragmentaryczna (bardzo krótkie rozdziały i częsta zmiana perspektyw). Żałuję tylko, że twórczość Ruty Sepetys nie cieszy się w Polsce większym zainteresowaniem - być może wówczas krócej czekalibyśmy na tłumaczenie jej powieści. Po drugie, trylogia Ałbeny Grabowskiej <STULECIE WINNYCH>. Wróciłam do tych pozycji po latach, bo zakochałam się w serialowej adaptacji i absolutnie nie żałuję. To pełna emocji - namiętności, zdrady i miłości opowieść o ludzkich losach przedstawionych na tle wydarzeń XX wieku. Chociaż trzeci tom podobał mi się najmniej (Brak decyzji na temat tego kto odgrywa pierwszoplanową rolę w całej historii niestety okazał się błędem - zamykanie wątków ukochanych bohaterów za pomocą pojedynczego zdania; poruszanie istotnych tematów społecznych i porzucanie ich po kilku akapitach...) i tak uważam, że to jedna z lepszych sag rodzinnych jeżeli chodzi o naszych polskich autorów. No i wisienka na torcie czyli drugi w tym zestawieniu zbiór opowiadań <TANIEC PSZCZÓŁ I INNE OPOWIADANIA O CZASACH WOJNY>. Wydawało mi się, że krótka forma jaką są opowiadania nie jest przeznaczona dla mnie, ale rok 2020 pokazał mi, że się mylę. To jedenaście historii opowiedzianych przez polskich pisarzy, których akcja rozgrywa się (w mniejszym bądź większym stopniu) podczas II wojny światowej. Poznajemy losy zwykłych ludzi wrzuconych w odmęty wojny - codziennych bohaterów i tych, którzy dopuścili się zdrady; ocalonych i poległych; Polaków, Niemców, Żydów i Romów... Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że nie ma tu złych opowiadań - owszem, niektóre poruszyły mnie w większym stopniu i bardziej utkwiły w mojej pamięci, ale cały zbiór utrzymuje wysoki poziom. To są historie kompletne - niezwykle emocjonalne i prowokujące do myślenia, świetnie oddające dramat ludzi żyjących w czasach wojny i pokazujące ów temat z nieco innych perspektyw. A dla mnie to jeszcze dodatkowa motywacja do tego by sięgnąć po powieści autorów, których twórczości do tej pory nie znałam.

 *

Dobra, jestem dumna z samej siebie, że zmotywowałam się do skończenia tego tekstu. Wszystkie dwanaście tytułów mogę wam jednak z czystym sumieniem polecić i dlatego zależało mi na tym, żeby ten post ujrzał światło dzienne. Wróćcie jeszcze myślami do ubiegłego roku i polećcie mi w komentarzach Wasze ukochane tytuły. Jeżeli chcielibyście żeby na Złodziejce Książek ukazał się jakiś konkretny materiał, również podrzucajcie swoje sugestie - sama mam kilka pomysłów, ale wymagają one ode mnie jeszcze nieco czasu.