2019 rok nie jest dla mnie rokiem blogowania (o czym wspomniałam już mimochodem na Złodziejkowym fanpage’u). Nie jest też jednak rokiem nowości. Kilka tygodni temu podjęłam decyzję o zaangażowaniu się w akcje 70 książek na 70 lat Nowej Huty (jest to akcja zorganizowana przez Bibliotekę Kraków i polega na próbie przeczytania 70 wypożyczonych książek) i w związku z tym czytam raczej egzemplarze biblioteczne niż pozycje z własnej półki i lektury z tzw. backlisty. Ma to dużo zalet: sięgam po pozycje, które obecnie są już nieco mniej popularne; wracam do powieści znanych mi autorów; i pozwalam sobie na przekraczanie własnej strefy komfortu. Ale nie ukrywam, że wiąże się to z pewnymi minusami, a pozostawanie w tyle z najświeższymi tytułami jest jednym z nich. 

Ustaliliśmy już zatem, że w 2019 roku raczej nie czytam nowości wydawniczych. Nie jest to jednak równoznaczne z tym, że nie wiem co pojawia się na rynku wydawniczym. Wciąż śledzę zapowiedzi zamieszczane przez wydawnictwa, portale książkowe czy topowe księgarnie internetowe i zapisuję w stosownym arkuszu te tytuły, które w szczególny sposób zwróciły moją uwagę. A w dzisiejszym poście przedstawię Wam najważniejsze z nich. Podzieliłam je zgodnie z datą premiery (a wewnątrz konkretnego miesiąca - alfabetycznie). 

O powieści Jakuba Szamałka <COKOLWIEK WYBIERZESZ> w superlatywach wypowiadał się choćby Wojciech Chmielarz (na dzień obecny chyba mój ulubiony autor jeśli mowa o polskim kryminale). Oczywiście, że zwrócił tym samym moją uwagę na ten tytuł. Chciałam zapoznać się co prawda najpierw z poprzednią serią autora, ale w pobliskich filiach  bibliotecznych niestety są to pozycje nie do dostania.  Kolejno, pozycja Edwarda St. Aubyna - <DUNBAR>. Tym razem nie słyszałam żadnych szczególnie pozytywnych opinii (negatywnych, swoją drogą też nie); nie kierowałam się też znajomością twórczości autora - po prostu, zaintrygował mnie opis.  Przyznaję jednak, jestem nieco zaskoczona, że powieść wydana w ramach Projektu Szekspir otrzymała tym razem innego wydawcę i szatę graficzną (Być może irytowało by mnie to bardziej, gdybym posiadała poprzednie tytuły). Kolejny tytuł, <MOC SREBRA>, może być dla niektórych z Was pewnym zaskoczeniem. Być może pamiętacie, że poprzednia powieść Naomi Novik - Wybrana, raczej nie wzbudziła mojego zainteresowania (nie była zła, ale po tylu pozytywnych opiniach, czułam się rozczarowana). Moc srebra stanowi jednak retelling historii Rumpelstiltskina (postać, do której żywię sentyment po seansie OUAT) i chciałabym dać autorce jeszcze jedną szansę. 

Następna z premier to tegoroczna laureatka Women’s Prize for Fiction (jak być może pamiętacie, jedna z tych nagród literackich, której poświęcam szczególnie dużo uwagi) - <NASZE MAŁŻEŃSTWO>. Niemal nie dowierzam, że po tylu pozytywnych recenzjach, sama nie sięgnęłam jeszcze po powieść Tayari Jones, ale przynajmniej w tym przypadku posiadam już własny egzemplarz. Kolejno, pierwsza pozycja z literatury faktu - <OBSESJA ZBRODNI. PRAWDZIWA HISTORIA NAJBARDZIEJ POSZUKIWANEGO SERYJNEGO MORDERCY W USA>. Pozycje true crime nie są mi jeszcze znane, ale na ten konkretny tytuł czekałam jeszcze na długo przed polską premierą - słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii od osób, z którymi łączy mnie podobny gust. Natomiast ostatnia premiera stycznia to powieść Ruty Sepetys - <SÓL MORZA>. Nie wiem czy pamiętacie, ale lata temu wymieniłam ów tytuł w zestawieniu książek, które powinny doczekać się polskiego wydania. Szare śniegi Syberii, inna pozycja tejże autorki, to dla mnie jedna z takich top ulubionych historii, więc sami rozumiecie, że poprzeczka jest postawiona wysoko.  

Zestawienie lutowych premier otwiera powieść nominowana do Man Booker Prize - <DNI BEZ KOŃCA>. Niewiele słyszałam o tej historii wśród polskiej blogosfery i tak naprawdę nie do końca wiem czego oczekiwać (ponad to, że poruszony jest tu wątek LGBT), ale nie zmniejsza to mojego zainteresowania. Kolejno, historia autorstwa pisarki, która była moim prywatnym odkryciem 2018 roku. Laini Taylor absolutnie skradła moje serce trylogią Córka dymu i kości, a Marzyciel tylko utwierdził mnie w przekonaniu jak utalentowana jest to autorka. Trochę boję się czy <MUZA KOSZMARÓW> dorówna poprzednim pozycjom, ale nie mogę odmówić sobie tej lektury. Jeżeli chodzi o twórczość Jesmyn Ward, od dawna czekałam na polskie wydania - zwłaszcza jeśli chodzi o <ŚPIEWAJCIE, Z PROCHÓW, ŚPIEWAJCIE…>. Pomijam kwestie nominacji do prestiżowych nagród (w tym Women’s Prize for Fiction), jej pozycje zyskują niebotycznie wysokie oceny od szerokiego i różnorodnego grona czytelników. 

<WIEDŹMA MORSKA> rozpętała burzę na polskim bookstagramie, a nawet nie tyle sama historia, co jej polskie wydanie. Trochę obawiam się tego o czym pisali niektórzy, ale z drugiej strony zarys fabuły zaintrygował mnie na tyle by dać szansę powieści Sarah Henning (uwielbiam historie skupione wokół tzw. „czarnych charakterów”). <VOX> Christiny Dalcher nie skupił takiej uwagi jak się spodziewałam i słyszałam raczej sprzeczne opinie na jej temat, ale zarys fabularny brzmi zbyt obiecująco żebym zrezygnowała z chęci lektury.  No a <ZOSTAŃ ZE MNĄ> to po prostu K. A. Tucker. A, jak być może wiecie, osobiście bardzo cenię sobie jej twórczość. 

Premiery marcowe ewidentnie nie wzbudziły we mnie takiego zainteresowania. Próbę  czasu przetrwały zaledwie trzy pozycje wszystkie spod pióra kobiet, ale odmienne gatunkowo. <KTO MIESZKA ZA ŚCIANĄ?> to druga w serii powieść Cary Hunter. Debiut autorki spodobał mi się na tyle bym była zainteresowana kontynuacją, a to, wbrew pozorom, nie zdarza się tak często.  Kolejno, powieść Rachel Kushner nominowana do Man Booker Prize w 2018. Byłam przekonana, że <MARS ROOM> będzie jednym z tych „głośnych tytułów” , nie tylko przez wzgląd na wspomnianą nominacje, ale także ciekawy zarys fabuły - nie miałam racji. Niewiele w Polsce mówi się o tym tytule, jednak niekoniecznie musi mieć to związek z poziomem jaki reprezentuje sama powieść. No i ostatnia z trójki, debiut Ayobami Adebayo - <ZOSTAŃ ZE MNĄ>. Historia polecana przez zagranicznych booktuberów, których opinie zazwyczaj pokrywają się z moimi także oczekiwania są oczywiście wysokie. 

Sama jestem zaskoczona tym, że wspominam o <RADIO SILENCE>, bo powieści obyczajowe dla młodzieży raczej rzadko budzą moje zainteresowanie. Pozytywne opinie od czytelników, którzy, podobnie do mnie, zazwyczaj stronią od tego gatunku robią swoje. Jeżeli chodzi o twórczość Aleksandry Zielińskiej, intrygowała mnie już od jakiegoś czasu, ale dopiero <SORGE> swoim opisem przykuło moją uwagę na dłużej. Chociaż mam pewne tyły jeśli chodzi o powieści Katarzyny Zyskowskiej, nie mogłabym też nie wspomnieć o <SPRAWIE HOFFMANOWEJ>. Podziwiam różnorodność jaka cechuje twórczość tej autorki a i sam koncept na fabułę w tym przypadku robi swoje. Jeżeli chodzi o V. E. Schwab, czytałam kilka jej powieści (dylogię rozpoczynającą się od Okrutnej pieśni i pierwszy tom Mroczniejszy odcień magii) i zazwyczaj budziły moje ciepłe emocje. Ale <VICIOUS: NIKCZEMNI> zawsze były tytułem, który najbardziej mnie intrygował. O ostatniej z powieści, <WĘŻU Z ESSEX> autorstwa Sarah Perry, nie wiem za wiele. Dałam się jednak oczarować szacie graficznej (trochę wstyd) i pozytywnym opiniom zza granicy. 

Zapowiedzi majowe otwiera pozycja non-fiction <JESTEM, JESTEM, JESTEM. SIEDEMNAŚCIE PRZELOTNYCH SPOTKAŃ ZE ŚMIERCIĄ> autorstwa Maggie O’Farrell. Nie jest to do końca moja strefa komfortu, ale przekonały mnie opinie innych czytelników. Jeżeli chodzi z kolei o <SZWINDEL> Jakuba Ćwieka, zwróciłam uwagę na ten tytuł (ponownie) dzięki panu Chmielarzowi. Decyzje o lekturze podjęłam jednak dopiero ostatnio. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki autor zareagował na to, że jego powieść została wrzucona na serwis Chomikuj. I aż nabrałam ochoty na to by przeczytać jego powieść. <WSPÓŁLOKATORZY> to jeden z tych tytułów, które wyskakują teraz człowiekowi z szafy i lodówki. Ponownie, ufam jednak Waszym opiniom. Zapowiedzi majowe otwierały i zamyka pozycja z literatury faktu. Do <Z MIŁOŚCI? TO WSPÓŁCZUJĘ. OPOWIEŚCI Z OMANU> przekonała mnie jedna konkretna wideo recenzja. 

O historiach czerwcowych tak naprawdę wiem najmniej, co raczej nie powinno jednak dziwić. Po lekturze Wszystkich naszych obietnic znowu nabrałam zaufania do Colleen Hoover, a <CORAZ WIĘKSZY MROK> to podobno jej zupełnie nowe oblicze. Jestem ciekawa jak autorka poradzi sobie w nowym dla siebie gatunku. Jeżeli chodzi o powieść <MAPA SOLI I GWIAZD>, opieram się wyłącznie na opisach fabuły. Wciąż brakuje mi jednak dobrze napisanych i wciągających  powieści obyczajowych. <NIGDZIE INDZIEJ> zwróciło moją uwagę już przy zagranicznej premierze. Powieść Tommiego Orange’a często była wymieniana wśród zestawień najlepszych debiutów ubiegłego roku i jestem zaintrygowana na ile są to zasłużone opinie.  

<PRZYJACIEL> zwrócił moją uwagę przede wszystkim oprawą - sami rozumiecie,  jestem stuprocentową psiarą. Od tego czasu przeczytałam jednak mnóstwo pozytywnych opinii czytelników, a i logo Pauzy świadczy o pewnym poziomie. Jeżeli chodzi o Jędrzeja Pasierskiego, znam i cenię sobie jego twórczość (znowu, dzięki panu Chmielarzowi), także zainteresowanie premierą <W IMIĘ NATURY> jest dla mnie niejako bardzo naturalne. A na koniec, jeden z, podobno, najlepszych romansów ubiegłego roku - <WIĘCEJ NIŻ POCAŁUNEK>. Nie jest to gatunek po który sięgam często, ale czasami potrzebuję lektury tego rodzaju. 

Jestem ciekawa czy znacie któryś z wymienionych tytułów, a jeśli tak - czy uważacie, że rzeczywiście warto poświęcić mu uwagę. Podzielcie się też pozycjami, które według Was niesłusznie pominęłam (być może nie wymieniłam ich dlatego, że już je czytałam, ale szanse są raczej niewielkie). No i dajcie znać jakie premiery 2019 roku Wy musicie nadrobić. 

Bez względu na to czy należycie do czytelników, którzy sięgają często po powieści kryminalne, czy też decydują się raczej na lekturę innych gatunków, prawdopodobnie słyszeliście o debiutanckiej powieści brytyjskiego pisarza - Stuarta Turtona. „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle" jest jedną z tych pozycji, o których ostatnimi czasy sporo się mówi, co tylko potwierdza tezę, że wydawnictwo Albatros, wyborem oferty wydawniczej na pierwszy kwartał 2019 roku rozbili bank. Ale w tym przypadku nie jest to kwestia przypadku czy dobrze poprowadzonych działań marketingowych, a przynajmniej nie tylko tych dwóch składowych, dlatego że powieść Stuarta Turtona jest jedną z oryginalniejszych i ciekawszych historii kryminalnych jakie miałam okazję poznać.

Impreza zorganizowana w posiadłości Blackheath w związku z powrotem Eveyn Hardcastle po latach do domu, zakończy się tragedią - zanim noc dobiegnie końca, kobieta zostanie zamordowana. Wśród zaproszonych - grupy ludzi, których pozornie nic ze sobą nie łączy - znajduje się kilkoro gości, których zadaniem jest odkrycie tożsamości mordercy. Na rozwikłanie zagadki mają osiem dni i tylko udzielenie prawidłowej odpowiedzi umożliwi jednej osobie opuszczenie posiadłości Blackheath. Sprawa jest tym bardziej skomplikowana, że nie każdy z nich rozpoczyna rozwiązywanie zagadki z tej samej pozycji - szanse nie są wyrównane. Jest dzień pierwszy, a Aiden Bishop budzi się w środku lasu nie wiedząc kim jest i co się dzieje, mając w pamięci tylko jedno imię - Anna.

Rozmowa o powieści napisanej przez Stuarta Turtona jest o tyle trudna, że najlepiej sięgnąć po „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle", nie wiedząc tak naprawdę za dużo o fabule i dać tym samym autorowi szansę na to by Was zaskoczył. Zwłaszcza, że cała historia została skonstruowana w taki sposób, że nie ma tu żadnych fragmentów, które sztucznie przeciągałyby akcje i niemal od razu zostajemy wrzuceni w sam środek wydarzeń. Nie do końca rozumiem skąd wziął się zarzut, że „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle" jest powieścią niepotrzebnie skomplikowaną i wywołującą poczucie dezorientacji. Prawdą jest, że koncept fabularny dalece odbiega od tego, do czego przyzwyczaiły nas inne opowieści z intrygą kryminalna w tle, ale odniosłam wrażenie, że Stuart Turton dobrze poradził sobie z tym by rozplanować kiedy udzielić czytelnikom stosownych informacji - zapobiegając wrażeniu zagubienia ale nie pozbawiając całości atmosfery tajemnicy.

Stuart Turton kreuje atmosferę zbliżoną do końca XIX/XX wieku, nawet jeśli nie precyzuje  dokładnie czasów w jakich osadzona jest akcja - arystokracja, podział społeczny podyktowany statusem materialnym czy też stare, ogromne posiadłości. Debiut brytyjskiego pisarza przywołuje klimat najlepszych powieści królowej kryminału. Tak jak Agatha Christie, tak i Stuart Turton przedstawia zbrodnie, w której mamy do czynienia z ściśle ograniczonym gronem podejrzanych - stwarza czytelnikowi okazję do odegrania roli detektywa, ale pomimo określonej liczby potencjalnych morderców, i tak zaskakuje. Buduje atmosferę mnożących się tajemnic, niepewności i nieustannego poczucia zagrożenia.

Chociaż uważam, że sukces „Siedmiu śmierci Evelyn Hardcastle" leży przede wszystkim w niesamowicie ciekawym koncepcie fabularnym, nie jest to jedyny element świadczący na korzyść powieści. Stuart Turton zdołał w pełni wykorzystać ów potencjał - i to do samego końca. Co w połączeniu z niezwykle utalentowanym piórem (autorowi udaje się zróżnicować narracje; zaznaczyć różnice w głosach poszczególnych "postaci", a mimo to utrzymać pewną spójność w swoim stylu) i fantastycznie wykreowanymi postaciami (posiadającymi pewne specyficzne cechy charakteru, co, ze względu na koncept, wcale nie było proste), dopiero stanowi pełny przepis na sukces autora.

Zdążyliście się już pewnie do tego czasu zorientować, że „Siedem śmieci Evelyn Hardcastle" wywarło na mnie ogromne wrażenie i nie dziwi mnie zachwyt innych czytelników. Niemożliwe jest zapoznanie się z całą ofertą wydawniczą na 2019 rok, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę jeszcze tzw. backlist - tytuł do przeczytania z lat ubiegłych, ale warto potraktować „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle" priorytetowo.

„Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” Stuart Turton; tłum. Łukasz Praski; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2019 ★★★★★

Cenię sobie powieści Lucindy Riley, zwłaszcza te wchodzące w skład cyklu o siedmiu siostrach, z wielu powodów. Lektura wykreowanych przez autorkę historii sprawia mi ogromną przyjemność - obserwowanie w jaki sposób łączy wątki z przeszłości z teraźniejszością, dowiadywanie się o istnieniu zależności pomiędzy kreacją kolejnych sióstr a ich mitologicznymi „odpowiednikami”, znajdowanie wskazówek odnośnie wątku, który powraca przez wszystkie tomy (tajemnicza śmierć Pa Salta i nieodnalezienia siódma siostra) czy wreszcie poznawanie kolejnych zakątków świata. I dlatego zawsze cieszy mnie informacja o premierze nowego tomu. „Siostra Księżyca” pod pewnymi względami stanowi dla mnie jednak rozczarowanie - to znaczy, mam jej nieco więcej do zarzucenia niż w odniesieniu do dwóch poprzedzających ją tomów. 

Tiggy zawsze była najbardziej uduchowioną z sióstr - niezwykle empatyczną i obdarzoną silną intuicją, do tego stopnia, że nierzadko była zdolna przewidzieć pewne wydarzenia. Być może dlatego tak trudno jest jej się pogodzić ze śmiercią ojca - bo nie poczuła nic co wskazywałoby na jego odejście. Wśród dzikiej, szkockiej przyrody, Tiggy stara się na nowo uporządkować życie i zrozumieć swoje korzenie. Dzięki staremu, samotnemu Cyganowi, któremu przed laty przepowiedziano, że sprowadzi Tiggy do domu, kobieta poznaje losy swoich przodków - słynnej cygańskiej społeczności z Sacromonte i powiązania z La Candelą - największą tancerką flamenco swoich czasów. 

Historia Tiggy jest o tyle ciekawa, że do tej pory kobieta stanowiła raczej zagadkową postać. Pomimo tego, że „Siostra Księżyca” to już piąty tom cyklu, jako czytelnicy posiadaliśmy znikome informacje na jej temat. Lucinda Riley miała więc ogromne „pole do popisu” jeśli chodzi o kreacje postaci i wypełnienie jej historii. Czy wykorzystuje ów potencjał w pełni? Trudno powiedzieć. Mam wrażenie, że z perspektywy czytelnika, ciekawsze są nieco bardziej barwne postacie - niejednoznaczne i mniej wyidealizowane jak choćby CeCe czy babka Tiggy - La Candela. Ale z drugiej strony rozumiem, dlaczego Lucinda Riley zdecydowała się w taki sposób ukształtować swoją bohaterkę. A sporo kwestii i tak świadczy na korzyść „Siostry Księżyca”. 

Piąty tom cyklu coraz wyraźniej splata ze sobą wątki z poprzednich części w całość - wracają postacie przedstawione w innych historiach - te, które zaledwie wspomniano między wierszami, ale i starsze siostry Tiggy. Lucinda Riley buduje też napięcie wokół sprawy śmierci Pa Salta. I chociaż wciąż jest to historia możliwa do lektury bez znajomości poprzednich tomów, coraz wyraźniej widać, że poznawanie losów kolejnych bohaterów w sposób chronologiczny wiąże się z dodatkowymi atutami. Ale niezaprzeczalnym atutem „Siostry Księżyca” pozostaje wątek przeszłości Tiggy. Autorce udaje się oddać klimat gorącej Hiszpanii i związanej z tym krajem kultury (szczególnie rozbudowany zostaje wątek flamenco); realia Hiszpanii ogarniętej wojną domową; czy losy hiszpańskich Romów. 

Skąd zatem rozczarowanie, spytacie. Zupełnie nie rozumiem dlaczego scena zamykająca czwarty tom, pojawia się w „Siostrze Księżyca” tak późno (po przeszło 200 stronach). Świadomość tego, że wkrótce rozegra się niniejsza scena, niemal całkowicie pozbawia ją dramatyzmu. A irytację pogłębia tylko brak konsekwencji w terminologii - z powyższym wydarzeniem związany jest wątek niezwykłego zwierzęcia, które tłumacz (nie wiem jak sprawa ma się w oryginale) naprzemiennie nazywa pegazem, jeleniem i, tu zaskoczenie, bykiem. Niestety, „Siostra Księżyca” powiela na dodatek pomysł z poprzedniej powieści autorki, choć spoza cyklu - „Drzewa Anioła” (pogoń za karierą, nawet kosztem rodziny). Rozumiem, że przy tak bogatej ofercie wydawniczej, trudno o całkowitą oryginalność, ale twórca nie powinien powielać chociaż własnych rozwiązań fabularnych. 

Mam takie przeświadczenie, że Lucindę Riley stać na nieco więcej. Cieszy mnie to, że kolejne tomy nie są kalką poprzedniczek i że autorka stara się przedstawić coś nowego (z różnym skutkiem). Odświeżające jest zepchnięcie wątku romantycznego na dalszy plan, ale z drugiej strony traci on na wiarygodności - istnieje za mało scen pomiędzy bohaterami by zaangażować się w ów wątek i uwierzyć w niniejsze uczucie. I chociaż „wątek z przeszłości” jest jednym z ciekawszych w serii i doceniam nawiązania do poprzednich tomów, „Siostra Księżyca” tylko częściowo sprostała moim oczekiwaniom. 

„Siostra Księżyca” Lucinda Riley; tłum. Anna Esden-Tempska; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2019 ★★★☆☆

A za możliwość lektury jak zawsze dziękuję niezawodnemu wydawnictwu Albatros

Jakiś czas temu zrezygnowałam z publikowania zestawień z najciekawszymi zapowiedziami miesiąca - trochę przez wzgląd na brak czasu, ale także z innych przyczyn, które nie są w tej chwili istotne - nie oznacza to jednak, że zaprzestałam przeglądać strony księgarń internetowych pod kątem czytelniczych inspiracji. A kiedy wśród zapowiadanych tytułów znalazłam najnowszą powieść Karin Slaughter - „Układankę”, wiedziałam, że nie będę w stanie przejść obok niej obojętnie. Wielokrotnie wspominałam Wam już, że „Dobra córka” tej autorki jest dla mnie kwintesencją tego co dobre w kryminałach/thrillerach, a lektura pierwszych tomów cyklu Grant County tylko utwierdziła mnie w przeświadczeniu, że mogę w ciemno sięgać po jej twórczość. Dziwne, że opinie zagranicznych Książkoholików nie ostudziły mojego entuzjazmu.

Andrea odłożyła swoje życie i plany na bok w dniu, w którym u jej matki zdiagnozowano nowotwór i nigdy tak naprawdę do nich nie wróciła. Wciąż mieszka z matką i podporządkowuje swój tryb życia do pracy w centrum powiadomienia ratunkowego. A potem, podczas zwyczajnego wypadu do restauracji, wszystko się zmienia. W jednej chwili Laura żąda by Andy wyprowadziła się z domu, a w następnej dochodzi do strzelaniny. A chociaż Andrea była pewna, że zna swoją matkę, nie poznaje kobiety, która ze spokojem staje twarzą w twarz z mordercą i która pozbawia napastnika życia. Co ukrywa Laura? I dlaczego Andy musi uciekać z miasta?

Chociaż trudno mi jednoznacznie wskazać na czym polega różnica, „Układanka” odbiega nieco od innych znanych mi powieści Karin Slaughter. Pojawia się bardzo charakterystyczna dla twórczości autorki „mocna” scena otwarcia - taka graficzna, dosyć brutalna i podnosząca ciśnienie czytelnika; ale brakuje mi drugiego elementu, z którym utożsamiałam jej historie. We wspomnianych tytułach ogromną rolę odgrywały pogłębione portrety psychologiczne bohaterów i relacje jakie ich łączą. „Układanka” pozornie przybliża związek matki i córki, ale w rzeczywistości spędzamy większość lektury na obserwacji samotnej drogi Andy i jej próbie poukładania układanki o Laurze w całość. 

I nie byłoby w tym nic złego - autor ma w końcu pełne prawo do tego by próbować czegoś nowego; jest to jednak o tyle kłopotliwe, że Karin Slaughter skupia swoją uwagę na postaci dosyć problematycznej. Andy budzi w czytelniku irytację - owszem, sytuacja w jakiej się znajduje jest dosyć nietypowa i trudna, ale jej brak zdolności do składnej wypowiedzi i ciągłe analizowanie tych samych wydarzeń utrudniają lekturę; zwłaszcza że Karin Slaughter przyzwyczaiła czytelników do pewnych standardów. To powiedziawszy, nie chciałabym wywołać w nikim mylnego wrażenia, że „Układanka” jest powieścią złą i po prostu nie wartą Waszej lektury.

Nie da się zaprzeczyć, że najnowszy tytuł autorki ma także mocne strony - i nie chodzi mi nawet o samą warstwę językową (chociaż, z kronikarskiego obowiązku odnotuję, że jest to dobrze napisana powieść). Wątek przeszłości Laury, przedstawiony stopniowo za pomocą retrospekcji z 1986 roku, chociaż raczej mocno oderwany od rzeczywistości, jest rzeczywiście ciekawy i nieoczywisty. Karin Slaughter wykazuje się, znowu!, niesamowitą znajomością ludzkiej psychiki przybliżając nam obraz tego jak silny wpływ na innych może mieć jednostka o charyzmie i umiejętnościach manipulowania drugą osobą.

Czy spodziewałam się po Karin Slaughter czegoś więcej? Nie ukrywam, że tak. Zarówno „Dobra córka”, jak i te tomy serii Grant County, które czytałam, w moim odczuciu prezentowały nieco wyższy poziom. Ale „Układanka” to wciąż thriller, który ma czytelnikowi sporo do zaoferowania. Niekoniecznie zaczynałabym przygodę z twórczością autorki od tego tytułu, ale też nie rezygnowałabym z lektury całkowicie.

„Układanka” Karin Slaughter; tłum. Dorota Stadnik; wydawnictwo HarperCollins; Warszawa 2018 ★★★½☆

A za przesłanie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu

Powieść Imogen Hermes Gowar wydana przez wydawnictwo Albatros, stanowiła chyba jedną z głośniejszych premier 2019 roku - a już na pewno jego początku; zwracając uwagę szerokiego i dosyć zróżnicowanego grona czytelników. Być może niniejsze zainteresowanie wywołała oprawa „Syreny i Pani Hancock”, bo, powiedzmy to sobie już na wstępie, Albatros rozbija jakiś bank w tej kategorii ostatnimi czasy (zerknijcie choćby na wydanie „Kirke” czy „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”), ale osobiście do lektury zmotywował mnie nieco inny czynnik - mianowicie ubiegłoroczna nominacja do Women’s Prize for Fiction. Prawdopodobnie część z Was zdaje sobie sprawę z tego, że osobiście skupiam sporą uwagę do tytułów nominowanych do niniejszej nagrody, bo z doświadczenia wiem, że zazwyczaj (z drobnymi wyjątkami) są to tytuły, które mają sporo do zaoferowania i doskonale wpisują się w mój gust. A „Syrena i Pani Hancock” nie jest tu wyjątkiem. 

Pan Hancock wiedzie spokojne, względnie dostatnie, ale pozbawione uniesień życie jako kupiec. Po tym jak stracił żonę i dziecko, mieszka w towarzystwie siostrzenicy, nie angażując się nadmiernie w życie towarzyskie. Kiedy jeden z pracowników sprzedaje jego statek i w zamian ofiaruje syrenę, życie pana Hancocka ulega niespodziewanej i diametralnej zmianie. Syrena Pana Hancocka budzi szerokie zainteresowanie socjety i kupiec nieoczekiwanie trafia w sam środek całkiem odmiennego, nowego świata. Jego losy splatają się z życiem Angeliki Neal - wpływowej londyńskiej kurtyzany, która z racji na śmierć swojego dotychczasowego „opiekuna”, znajduje się w dosyć trudnej sytuacji finansowej. 

Powieść Imogen Hermes Gowar zdecydowanie cechuje pewna osobliwość - tytułowy motyw syreny nie stanowi może co prawda głównego wątku fabularnego, ale trudno zignorować jego rolę - nie tylko stanowi swego rodzaju furtkę do poznania losów głównych bohaterów, ale też przewija się przez całą historię nierzadko obnażając pewne przywary i słabości postaci. Trudno jednak określić „Syrenę i Panią Hancock” jako pozycję fantastyczną - debiutancki tytuł autorki pozostaje mocno osadzony w realiach XVIII wieku, a przepiękny język tylko potęguje iluzję przeniesienia się w czasie. Jest coś w tej powieści co rzeczywiście, za słowami z okładki, przywodzi na myśl klasykę literatury angielskiej - dzieła Charlesa Dickensa, Jane Austen czy choćby Elizabeth Gaskell. 

To tego rodzaju proza, w której brak zwrotów akcji i szybkiej fabuły, a która w zamian oferuje czytelnikowi wysublimowaną, niespiesznie poprowadzoną historię społeczeństwa XVIII wieku i niesamowicie plastyczne sceny z ich życia codziennego: spektakularne bale i drobne troski; próby wspięcia się na kolejne szczeble drabiny społecznej; życie kurtyzan i niepewność z jaką musi zmagać się na co dzień kupiec; ale także problemy jakie niesie ze sobą pozycja najmłodszego dziecka (a już córki w szczególności w rodzinie). Imogen Hermes Gowar wymyka się przy tym pewnym utartym schematom i skupia uwagę na dosyć nietypowych nietypowych grupach społecznych: ludzie, którzy nierzadko posiadają pewien majątek, ale nie cieszą się raczej uznaniem i szacunkiem socjety. 

„Syrena i Pani Hancock” nie jest powieścią moralizatorską, ale nierzadko stawia niezwykle trafne komentarze na temat życia społecznego: właściwego zarówno dla XVIII wieku, jak i czasów nam współczesnych. Imogen Hermes Gowar pisze o tym co wiemy, albo wiedzieć powinniśmy, ale co niezmiennie warte jest przypomnienia: zgubnym wpływie nieustannej pogoni za „czymś więcej”; błędnemu utożsamianiu pozycji ze szczęściem; i prawdzie jaka kryje się w słowach, że prawdziwych przyjaciół poznajemy tak naprawdę dopiero w tych trudnych momentach. A choć gdzieś między wierszami pojawia się też choćby kwestia rasowa, osią fabularną niezmiennie pozostają sylwetki Pana Hancocka i Angeliki. 

Warto mieć na uwadze, że „Syrena i Pani Hancock” nie stanowi klasycznej opowieści o syrenach i że ów motyw jest raczej pretekstem dla innej historii. A choć debiut Imogen Hermes Gowar nie podbił mojego serca całkowicie - przy czym trudno mi cokolwiek mu zarzucić - i tak polecam wam lekturę. Zwłaszcza jeśli brakuje wam klimatu rodem ze stron klasycznej literatury angielskiej. 

„Syrena i Pani Hancock” Imogen Hermes Gowar; tłum. Anna Dobrzańska; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2019 ★★★★☆

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję wydawnictwu Albatros

Prawdę powiedziawszy zabierałam się do stworzenia niniejszego posta już kilkakrotnie, ale za każdym z nich coś odwracało moją uwagę. W świecie szeroko rozumianej blogosfery jestem nie tylko twórcą, ale i odbiorcą pewnych treści - czytam posty, oglądam materiały zamieszczane na YouTube i obserwuję setki kont na Instagramie poświęcone tematyce książkowej (jedne ze względu na fotografie, inne - relacje) - może nawet rola odbiorcy jest mi pod pewnymi względami bliższa, bo więcej czasu poświęcam na konsumpcję różnych treści niż tworzenie. Obserwując materiały zagranicznych blogerów dotyczące wszelakiego rodzaju nagród literackich - czy to Man Booker Prize czy Women's Prize for Fiction (nagroda, do której nominacje poznamy niemal dosłownie na dniach i nie mogę się tego wprost doczekać), czy wreszcie, nagroda nieco innego kalibru, Goodreads Choice Awards - od dawna chciałam przygotować podobny kontent. Post, w którym mogłabym pogdybać jakie tytuły trafią na listę nominowanych, co sądzę na temat pozycji, które się na niej znalazły czy spróbować przewiedzieć jaka pozycja otrzyma nagrodę. Z różnych przyczyn jest to jednak niemożliwe - amerykański/angielski rynek książki nie jest mi po prostu wystarczająco znany. Stąd też zwrot zainteresowania ku plebiscytowi organizowanemu przez portal Lubimyczytac.pl

Moje uczucia względem plebiscytu na książkę roku organizowanego przez Lubimyczytac.pl można określić jako skomplikowane. Z jednej strony jestem szczęśliwa, że jakiś portal wyszedł z inicjatywą zbliżoną do tej którą zapoczątkował Goodreads i od kilku lat z niecierpliwością odliczam dni do daty publikacji nominowanych tytułów. Z drugiej, zazwyczaj czuję się rozczarowana opublikowaną listą. Wydaje mi się, że jestem osobą stosunkowo dobrze zorientowaną na polskim rynku książki - śledzę nowości, a przez obserwowanie sporej liczby książkowych influencerów czy grup książkowych mam jakąś wiedzę na temat tego co aktualnie czytają inni. Mimo to często jestem zaskoczona tym jakie tytuły trafiają na listę nominowanych - czy to przez wzgląd na to do jakiej trafiły kategorii, czy to dlatego, że w ogóle znalazły się na liście. A tegoroczna lista nie jest wyjątkiem. Nie przedłużając jednak dłużej, przejdźmy do nominowanych.

LITERATURA PIĘKNA

Przeczytałam zaledwie jedną pozycje nominowaną w niniejszej kategorii (na szczęście wywarła ona na mnie wystarczająco dobre wrażenie bym bez zastanowienia oddała na nią swój głos), rozpoznaje jednak większość z tytułów. Mój głos trafił do powieści autorstwa Celeste Ng - Małych ognisk. Przepięknej historii, która kładzie nacisk przede wszystkim na problematykę macierzyństwa. Powieść Celeste Ng odniosła ogromny sukces za granicą, ale mam wrażenie, że, podobnie jak debiut autorki, nie trafiła ona do szerokiego grona odbiorców w Polsce i raczej nie ma dużych szans na nagrodę. Kto zatem wygra plebiscyt? Mam tak naprawdę kilka typów: popularność ekranizacji może spowodować, że nagrodę zgarnie powieść Tamte dni, tamte noce; z drugiej strony entuzjazm w związku z otrzymaniem nagrody Man Booker International Prize może zafundować kolejne wyróżnienie Oldze Tokarczuk i jej Opowiadaniom bizarnym. Obawiam się jednak najgorszego - wygranej Katarzyny Nosowskiej i jej pozycji A ja żem jej powiedziała... . I nie chodzi nawet o to, że jest to zły tytuł, nie mogę się na ten temat wypowiedzieć, bo nie miałam okazji do lektury, ale o to, że raczej trudno zaklasyfikować go jako literaturę piękną. 

4 3 2 1, Paul Auster

A ja żem jej…, Katarzyna Nosowska - wygra

Berta Isla, Javier Marias

Błękit, Maja Lunde

Immortaliści, Chloe Benjamin

Inni ludzie, Dorota Masłowska

Jedyna historia, Julian Barnes

Legenda o samobójstwie, David Vann

Małe ogniska, Celeste Ng - mój głos

Niewidzialni, Roy Jacobsen

Nikt nie idzie, Jakub Małecki

Opowiadania bizarne, Olga Tokarczuk

Patria, Fernando Aramburu

Podróż zimowa, Jaume Cabré

Poświata, Michael Chabon

Strażnik rzeczy zagubionych, Ruth Hogan

Śmierć Komandora. Pojawia się idea, Haruki Murakami

Tamte dni, tamte noce, André Aciman

Ucho igielne, Wiesław Myśliwski

Wszystkie kwiaty Alice Hart, Holly Ringland

POWIEŚĆ HISTORYCZNA

W kategorii powieści historycznych miałam okazję czytać trzy nominowane tytuły: najnowszą powieść Kristin Hannak czyli Wielką samotność, na którą zdecydowałam się oddać swój głos, bo to przepiękna historia o pokonywaniu trudności, ludzkim cierpieniu i samotności, która na dodatek doskonale oddaje szorstki klimat Alaski; kolejną historię z cyklu Siedem sióstr, czyli Siostrę cienia (która stanowi na chwilę obecną mój ulubiony tom i nie byłabym rozczarowana gdyby otrzymała wyróżnienie od Lubimyczytac.pl); oraz bestsellerową pozycję autorstwa Heather Morris Tatuażystę z Auschwitz, która okazała się dla mnie pewnym rozczarowaniem, ale która ma sporą szansę na zwycięstwo. Gdybym miała wytypować trzy tytuły pomiędzy którymi rozegra się walka o zwycięstwo, wskazałabym na wspomnianą już Wielką samotność (chociaż przede wszystkim ze względu na to, że sporo czytelników zachwyciło się poprzednią powieścią autorki - Słowikiem); Lincolna w Bardo (bo w końcu jest to laureat Man Booker Prize); i właśnie Tatuażystę z Auschwitz. Finalnie wygra jednak Heather Morris.

Błoto, Hillary Jordan

Owoc granatu. Dziewczęta wygnane, Maria Paszyńska

Kamerdyner, Paweł Paliński i inni

Koniec i początek, Manula Kalicka

Królestwo, Szczepan Twardoch

Lincoln w Bardo, George Saunders 

Łowca posagów, Daisy Goodwin

Manhattan Beach, Jennifer Egan

Patrioci, Sana Krasikov

Podróż do krainy umarłych. Zanim nadejdzie jutro, Joanna Jax

Portret rodzinny, Jenna Blum

Runa, Vera Buck

Silva rerum II, Kristina Sabaliauskaite

Siostra cienia, Lucinda Riley

Szarość miejskich mgieł, Edyta Świętek

Tatuażysta z Auschwitz, Heather Morris - wygra

Wielka samotność, Kristin Hannah - mój głos 

Wyśnione życie, Cynthia Swanson

Zmierzch Tudorów, Philippa Gregory

Zostań, a potem walcz, John Boyne

KRYMINAŁ, SENSACJA, THRILLER

Jestem niemal zaskoczona tym, że miałam okazję czytać zaledwie trzy pozycje z niniejszej kategorii - jest to bowiem chyba jeden z tych gatunków, po który sięgam najczęściej. Nie mogłam oddać głosu na Na skraju załamania B. A. Paris, ani W żywe oczy JP Delaney'a, bo miałam tym tytułom sporo do zarzucenia. A chociaż serduchem jestem za powieścią Wojciecha Chmielarza i jego Żmijowiskiem, bo to chyba mój ulubiony autor w tym gatunku, nie mogłam z czystym sumieniem zagłosować na pozycję, której nie miałam okazji czytać. Finalnie zagłosowałam zatem na Surogatkę Louise Jensen. Wydaje mi się jednak, że nikt nie jest w stanie zagrozić Remigiuszowi Mrozowi i nagrodę po raz kolejny z rzędu wygra jego powieść z serii o Chyłce i Zordonie, czyli tym razem Testament,

Kobieta w oknie, A. J. Finn

Kredziarz, C. J. Tudor

Macbeth, Jo Nesbo

Miejsce egzekucji, Val McDermid

Milczące dziecko, Sarah A. Denzil

Najszczęśliwsza, Max Czornyj

Na skraju załamania, B. A. Paris

Nora, Katarzyna Puzyńska

Outsider, Stephen King

Podejrzany, Paulina Świst

Rozmówca, Chris Carter 

Skradzione laleczki, Ker Ducker i K. Webster

Surogatka, Louise Jensen - mój głos 

Testament, Remigiusz Mróz - wygra

W domu, Harlan Coben

W pułapce, Magda Stachula

W żywe oczy, JP Delaney

Zabójcza biel, Robert Galbraith

Zamęt, Vincent V. Severski

Żmijowisko, Wojciech Chmielarz

LITERATURA OBYCZAJOWA, ROMANS

Po raz kolejny czytałam zaledwie jeden tytuł wśród nominowanych i to na niego oddałam swój głos, mianowicie Wszystkie nasze obietnice autorstwa Colleen Hoover - niesamowicie poruszający portret kobiety, która pragnie zostać matką i ogromnej miłości. Powieść amerykańskiej autorki wywarła na mnie ogromne wrażenie i wcale nie byłabym zaskoczona, gdyby wygrała plebiscyt w swojej kategorii, zwłaszcza, że Colleen Hoover już kilkakrotnie została doceniona przez użytkowników portalu. Jeśli nie Wszystkie nasze obietnice, nagroda powędruje zapewne do Jojo Moyes i jej powieści Moje serce w dwóch światach, albo Z każdym oddechem Nicholasa Sparksa (którego typuję jako zwycięzcę bo chyba wszyscy wiemy jak ogromną popularność zyskał autor).

Alec, L. A. Casey

Apartament w Paryżu, Guillaume Musso

Bez pożegnania, Mia Sheridan

Bossman, Vi Keeland

Dopóki nie zjawiłeś się ty, Penelope Douglas

Dziesięć poniżej zera, Whitney Barbeti

Intryga, L. J. Shen

Moje serce w dwóch światach, Jojo Moyes

Papierowa księżniczka, Erin Watt

Poza rytmem, Brittainy C. Cherry

Present Perfect, Alison G. Bailey

Revved, Samantha Towle

To nie ja, kochanie, Tillie Cole

Vincent Boys, Abbi Glines

Wszystkie nasze obietnice, Colleen Hoover - mój głos 

Wszystko przed nami, Samantha Young

Zakazany układ, K.N. Haner

Zanim zostaliśmy nieznajomymi, Renee Carlino

Złe serce, Leisa Rayven

Z każdym oddechem, Nicholas Sparks - wygra

LITERATURA FAKTU, PUBLICYSTYKA

Nie jestem czytelnikiem, który często sięga po literaturę non-fiction i to, że nie czytałam żadnej z nominowanej pozycji nawet szczególnie mnie nie dziwi (chociaż trochę się tego wstydzę). Nie oddałam żadnego głosu w niniejszej kategorii, mam też pewne problemy z wytypowaniem potencjalnego zwycięzcy. Gdyby sugerować się tym, które pozycje zyskują uznanie wśród krytyków, wskazałabym na Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii; z drugiej strony wiem jaką popularnością cieszyły się poprzednie pozycje panów Cezarego Łazarewicza i Pawła Reszki i nie czułabym się zaskoczona wygraną Koronkowej roboty. Sprawy Gorgonowej ani Małych bogów 2. Jak umierają Polacy (chociaż sama byłam rozczarowana pierwszą częścią). Stawiam jednak, ze wygra Justyna Kopińska i jej reportaże Z nieniawiści do kobiet.

21 lekcji na XXI wiek, Yuval Noah Harari

Agonia, Paweł Kapusta

Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii, Małgorzata Rejmer

Chrobot. Życie najzwyklejszych ludzi świata, Tomek Michniewicz

Dwie siostry, Åsne Seierstad

Eksperyment. Opowieść o mrocznej godzinie w dziejach medycyny, Luke Dittrich 

Koronkowa robota. Sprawa Gorgonowej, Cezary Łazarewicz 

Kwiaty w pudełku. Japonia oczami kobiet, Karolina Bednarz 

Mali bogowie 2. Jak umierają Polacy, Paweł Reszka

Mazel tow. Jak zostałam korepetytorką w domu ortodoksyjnych Żydów, J.S. Margot

Missoula. Gwałty w amerykańskim miasteczku uniwersyteckim, Jon Krakauer

Nie ma, Mariusz Szczygieł

Służące do wszystkiego, Joanna Kuciel Frydryszak

TOPR. Żeby inni mogli przeżyć, Beata Sabała Zielińska 

Trupia Farma. Nowe śledztwa, Bill Bass, Jon Jefferson

Urobieni. Reportaże o pracy, Marek Szymaniak

Zaginione Miasto Boga Małp, Douglas Preston

Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne Archiwum X, Iza Michalewicz

Z nienawiści do kobiet, Justyna Kopińska - wygra

Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci, Jacek Hołub

AUTOBIOGRAFIA, BIOGRAFIA, WSPOMNIENIA

W przypadku kategorii Autobiografia, biografia, wspomnienia oddałam już swój głos - na pozycję Trevora Noaha Nielegalny. Moje dzieciństwo w RPA. Prawdę powiedziawszy nie wydaje mi się jednak by wygrała ona plebiscyt. Ze względu na nowy trend na polskim rynku wydawniczym (szeroko pojęta tematyka medyczna; w 2019 roku ze wskazaniem na rolę pielęgniarek) może wygrać książka Adama Kay'a Będzie bolało. Osobiście jednak wydaje mi się, że zwycięży po raz kolejny Magdalena Grzebałkowska i jej tytuł Komeda. Osobiste życie jazzu. 

Amundsen. Ostatni wiking Stephen R. Bown

Artur Hajzer. Droga słonia Bartek Dobroch

Będzie bolało Adam Kay

Bóg nie jest automatem do kawy. Rozmowa z księdzem Zbigniewem Czendlikiem Markéta Zahradníková

Dom z dwiema wieżami Maciej Zaremba Bielawski

Dziewczęta z Auschwitz Sylwia Winnik

Dziewczyny z Wołynia Anna Herbich

Elegia dla bidoków J. D. Vance

Jacek Anna Bikont i Helena Łuczywo

Jacyś złośliwi bogowie zakpili z nas okrutnie. Korespondencja 1955 -1996 Wisława Szymborska i Zbigniew Herbert

Joseph Conrad i narodziny globalnego świata Maya Jasanoff

Kieślowski. Zbliżenie Katarzyna Surmiak-Domańska

Komeda. Osobiste życie jazzu Magdalena Grzebałkowska - wygra

Kurtyka. Sztuka wolności Bernadette McDonald

Lżejszy od fotografii. O Grzegorzu Ciechowskim Piotr Stelmach

Nielegalny. Moje dzieciństwo w RPA Trevor Noah - mój głos

Niewyjaśnione okoliczności Richard Shepherd

Pokonać mur. Wspomnienia Marina Abramović

Rasputin. Wiara, władza i zmierzch dynastii Romanowów Douglas Smith

Wodecki. Tak mi wyszło Wacław Krupiński i Kamil Bałuk

FANTASTYKA

Przyznaję, że oddałam swój głos na Kirke Madeline Miller, mimo że sama nigdy nie nazwałabym tej powieści fantastyką. Wiem, że sporo czytelników zawiodło się na tej lekturze, ale sama jestem jej ogromną wielbicielką (podobała mi się nawet bardziej niż debiut autorki Achilles. W pułapce przeznaczenia).Obawiam się jednak, że po raz kolejny zwycięży powieść Katarzyny Bereniki Miszczuk należącą do serii Kwiat paproci - Przesilenie. Pomijam już fakt, że mam wątpliwości czy rzeczywiście jest to dobry przedstawiciel gatunku, zamknięcie serii było dla mnie po prostu sporym rozczarowaniem. 

Bożogrobie Jay Kristoff

Bramy Światłości: Tom 3 Maja Lidia Kossakowska 

Cień Adam Przechrzta

Cień rycerza Sebastien de Castell

Dawca Przysięgi. Część 2 Brandon Sanderson

Diabelski młyn Aneta Jadowska

Kamienne niebo Nora K. Jemisin

Każde martwe marzenie Robert M. Wegner

Kirke Madeline Miller - mój głos

Magia wskrzesza Ilona Andrews

Ogień i krew. Część 1 George R.R. Martin

Otchłań: Księga I Peter V. Brett

Pierwszy róg Richard Schwartz

Przesilenie Katarzyna Berenika Miszczuk - wygra

Słowo i miecz Amy Harmon

Stróże Jakub Ćwiek

Toń Marta Kisiel

Virion. Obława Andrzej Ziemiański

Wyczarowanie światła Victoria Schwab

Zamęt nocy Patricia Briggs

SCIENCE FICTION

Jeżeli miałabym wskazać jedną kategorię na której znam się w najmniejszym stopniu, byłoby to właśnie science fiction. Nie tylko nie czytałam żadnej z nominowanych pozycji, ale też niewiele z nich tak naprawdę kojarzę. Nie oddałam żadnego głosu (chociaż kibicuję Becky Chambers bo znam jej debiutancką powieść i wywołała na mnie bardzo dobre wrażenie). A jako zwycięzcę typuję Cixina Liu i jego Koniec śmierci tylko i wyłącznie, dlatego że swego czasu sporo słyszałam o trylogii jego autorstwa.

Cyfrak Krzysztof Haladyn

Europa jesienią Dave Hutchinson

Głębia. Bezkres Marcin Podlewski

Koniec śmierci Cixin Liu - wygra

Łańcuch dowodzenia Marko Kloos

Matka Edenu Chris Beckett

Nowe otwarcie Evan Currie

Początek podróży Dariusz Domagalski

Poklatkowa rewolucja Peter Watts

Proxima Stephen Baxter

Przebudzeni bogowie Sylvain Neuvel

Przygotowania Orson Scott Carr

Pustka: Ewolucja Peter F. Hamilton

Sente Michał Cholewa

Spektrum Martyna Raduchowska

Star Wars. Ahsoka E.K. Johnston

Wojna Kalibana James S.A. Corey

Wspólna orbita zamknięta Becky Chambers

Zrodzony Jeff VanderMeer 

Zwycięstwo albo śmierć Robert J. Szmidt

HORROR

Oddałam swój głos na powieść wydaną przez wydawnictwo Albatros - mianowicie na Głód, ale jestem niemal pewna, że zwycięstwo powędruje do innego tytułu (chociaż wydawnictwo się zgadza). Tak jak w przypadku kryminałów, sensacji i thrillerów niezmiennym faworytem pozostaje Remigiusz Mróz, tak w odniesieniu do horroru jest nim nie kto inny tylko Stephen King. Zwycięży zatem Uniesienie, a w ścisłej czołówce będzie mu towarzyszyć syn z Dziwną pogodą i powieść, którą sama skategoryzowałabym raczej jako thriller czyli Ocalałe.

Czerwony śnieg Ian R. MacLeod

Dziwna pogoda Joe Hill

Głód Alma Katsu - mój głos

Jego krwawe zamiary Graeme Macrae Burnet

Krwawy księżyc K. C. Hiddenstorm

Może pora z tym skończyć Iain Reid 

Nowy dom na Wyrębach II Stefan Darda

Ocalałe Riley Sager

Omen David Seltzer

Ostatnie dni Jacka Sparksa Jason Arnopp

Szczelina Jozef Karika

Uniesienie Stephen King - wygra

Wieczna noc Chuck Hogan, Guillermo del Torro

Wirus Graham Masterton

Wi@rus Marek Zychla

Wyklucie Ezekiel Boone

Złamane dusze Simone St. James

Zwyrodniali Scott Cawthon, Kira Breed Wrisley

POWIEŚĆ MŁODZIEŻOWA

Swój głos w kategorii powieści młodzieżowej oddałam na debiut Angie Thomas The Hate U Give. Nienawiść, którą dajesz. Mam dziwne wrażenie, że wydawnictwo Papierowy Księżyc ma tendencje do wydawania bardzo głośnych zagranicznych tytułów, które w Polsce nie doczekują się takiego rozgłosu. Nie wydaje mi się by Angie Thomas zyskała nagrodę. Powędruje ona albo do Małgorzaty Musierowicz i Ciotki Zgryzotki (bo sentyment do Jeżycjady robi swoje), albo, co bardziej prawdopodobne, do młodzieżowej powieści Colleen Hoover Without Merit

Begin Again Mona Kasten

Chłopak, który bał się być sam Marieke Nijkamp 

Chłopak, który wiedział o mnie wszystko Kirsty Moseley

Chłopak taki jak ty Ginger Scott

Cinder i Ella Kelly Oram

Ciotka Zgryzotka Małgorzata Musierowicz

Cudowny chłopak i ja. Trzy cudowne historie R. J. Palacio

Dzień ostatnich szans Robyn Schneider

Leah gubi rytm Becky Albertalli 

Love & Gelato Jenna Evans Welch

Miłość i inne zadania na dziś Kasie West

More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie Adam Silvera

Naznaczeni. Więzy krwi Jennifer Lynn Barnes

Nieodgadniony Maureen Johnson 

Prawie ostateczna lista najgorszych koszmarów Krystal Sutherland

Silence Natasha Preston

The Foxhole Court Nora Sakavic

The Hate U Give. Nienawiść, którą dajesz Angie Thomas - mój głos 

To zdarza się tylko w filmach Holly Bourne

Without Merit Colleen Hoover - wygra

FANTASTYKA MŁODZIEŻOWA

W przypadku tej konkretnej kategorii mam swojego ewidentnego faworyta. Nie mogłam oddać swojego głosu nikomu innemu tylko Laini Taylor, która ewidentnie była moim odkryciem 2018 roku, i jej powieści Marzyciel. Strange the dreamer. Jeżeli mam być realistką, nie wydaje mi się jednak by autorka wygrała plebiscyt bo stanęła w konkurencji z bardzo głośnymi nazwiskami literatury młodzieżowej. Konkurować o wygraną będą między sobą Rick Riordan z Labiryntem ognia i Sarah J. Maas z Wieżą świtu, ale to kolejna część serii Szklany tron ostatecznie zwycięży.

Duchy rebelii Alwyn Hamilton

Gdzie niebo mieni się czerwienią Lisa Lueddecke

Gemina. Illuminae Folder_02 Jay Kristoff, Amie Kaufman 

Kosodom Neal Shusterman

Księżniczka Popiołu Laura Sebastian

Labirynt Ognia Rick Riordan

Marzyciel. Strange the Dreamer Laini Taylor - mój głos

Milion światów z tobą Claudia Gray

Niedźwiedź i słowik Katherine Arden

Okrutna pieśń Victoria Schwab

Okrutny książę Holly Black

Ostatni Namsara Kristen Ciccarelli

Przeklęci święci Maggie Stiefvater

Rozdarta Teri Terry

Spętani przeznaczeniem Veronica Roth

Tryjon Melissa Darwood

Trzynasty księżyc Paulina Hendel

Wieża świtu Sarah J. Maas - wygra

Wojenna burza Victoria Aveyard

Zwiadowcy. Klan Czerwonego Lisa John Flanagan

LITERATURA DZIECIĘCA

To kolejna kategoria, w której prawdę powiedziawszy nie czuję się najlepiej. Czytałam jedynie jedną pozycję z listy Dziewczynkę, która wypiła księżyc Kelly Barnhill i to na nią oddałam swój głos. Przyznaję natomiast, że sporo pozycji z listy mnie intryguje (zwłaszcza powieść Jessiki Townsend, która szturmem zdobywa zagraniczny rynek czy inspirowana indyjską mitologią historia o Aru Shah). Mam jednak kilka typów, które mogą zgarnąć nagrodę: gdyby kierować się topką Empika, nagroda trafiłaby do Neli na wyspie rajskich ptaków; wydaje mi się że sporo czytelników może jednak oddawać swoje głosy kierując się znajomością innych powieści autorów - stąd spore szanse ma Modlitwa do morza Khaleda Hosseiniego czy Małe Licho i tajemnica Niebożątka Marty Kisiel. Stawiam jednak, że nazwisko Chris Colfera - aktora znanego z serialu Glee - może przynieść zwycięstwo Krainie Opowieści: Zaklęcie życzeń.

Ada, to wypada! Zofia Karaszewska i Sylwia Stano 

Aru Shah i koniec czasu Roshani Chokshi

Babcocha Daniel de Latour i Justyna Bednarek

Czas robotów Andrzej Maleszka 

Dziennik cwaniaczka. Jak po lodzie Jeff Kinney

Dziewczynka, która wypiła księżyc Kelly Barnhill - mój głos 

Intymne życie zwierząt Anke Kuhl, Katherina von der Gathen

Kraina Opowieści: Zaklęcie życzeń Chris Colfer - wygra

Lalkarz z Krakowa R.M. Romero

Małe Licho i tajemnica Niebożątka Marta Kisiel

Miasteczko Perfect Helena Duggan i Karl Mountford

Mirabelka Cezary Harasimowicz

Mitologia. Przygody słowiańskich bogów Melania Kapelusz

Modlitwa do morza Khaled Hosseini

Mroczny talent Brandon Sanderson

Nela na wyspie rajskich ptaków Nela

Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow Jessica Townsend

Odkrywca Katherine Rundell

O tym można rozmawiać tylko z królikami Anna Höglund

Wojownicy. Nowa przepowiednia #2: Wschód księżyca Erin Hunter

Jestem ciekawa czy sami jesteście zainteresowani plebiscytem Lubimyczytac.pl i czy macie jakieś przypuszczenia odnośnie tego kto otrzyma nagrodę.