Nie lubię ludzi, którzy w kółko, bezustannie narzekają. Nie lubię ludzi, którzy bezustannie szukają w życiu wymówek. I nie lubię ludzi, którzy się powtarzają. I chyba dlatego tak trudno było mi usiąść do tego żeby napisać ten post. 2019 zdecydowanie nie jest rokiem blogowania. Łatwo byłoby mi to zrzucić na karby studiów, pracy i pisania magisterki, ale ostatnie kilka tygodni, kiedy dosłownie wszystkie powyższe części składowe mogłam wykreślić, ewidentnie stanowią dowód na to, że problem leży gdzie indziej. Widzicie, gdzieś po drodze zgubiłam zapał do blogowania. I nie chodzi nawet o to, że zniechęcały mnie statystyki, bo, jakkolwiek górnolotnie by to nie brzmiało, nigdy nie chodziło przecież o liczby. Po prostu, zapomniałam chyba co tak naprawdę zachwycało mnie w blogowaniu i odzwyczaiłam się od tego by dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami. Jeżeli nawet do głowy przychodził mi jakiś pomysł, szybko czułam się zniechęcona nawet najdrobniejszymi przeszkodami i po prostu go porzucałam. 

Tylko widzicie, nawet jeżeli wciąż nie do końca udało mi się odnaleźć entuzjazm i zapał do blogowania, doszłam do wniosku że wiąże z tym miejscem zbyt wiele wspomnień i sentymentu by tak po prostu spisać go na straty. Wciąż się zastanawiam co należałoby poprawić, na czym się skupić a z czego zrezygnować - ale jestem zdeterminowana by ponownie „reanimować” Złodziejkę książek. A początkiem reanimacji niech będzie mój ulubiony rodzaj postów - taki, w którym mogę dać dojść do głosu mojemu „nerdowskiemu” serduchowi (wykresy <3, listy <3, arkusze <3) i wykorzystać wszystkie gromadzone skrupulatnie dane statystyczne. Tak moi drodzy, z lekkim opóźnieniem podsumujemy sobie pierwszą połowę 2019 roku (okres od stycznia do czerwca). 

SPOILER ALERT 

Możecie spodziewać się sporo wykresów.

CO CZYTAŁAM W PIERWSZYM PÓŁROCZU 2019 ROKU?

Moje tempo czytelnicze nieco zwolniło. Czytam mniej w porównaniu choćby do roku poprzedniego (dla porównania, w 2019 tylko w jednym miesiącu przeczytałam więcej niż 10 książek, a w poprzednim roku - była to dla mnie norma), ale chociaż nie do końca wiem czym jest to spowodowane, a moje Goodreads notorycznie przypomina mi o tym, że jestem w tyle z moim rocznym wyzwaniem (gdybyście nie wiedzieli - pierwotnie zadeklarowałam liczbę 119 książek, obecnie została ona zmieniona na 110), muszę przyznać, że nieszczególnie spędza mi to sen z powiek. Zwłaszcza, że pomimo tego „spadku formy”, i tak przeczytałam w pierwszej połowie roku (tj. do końca czerwca, w statystykach nie brałam pod uwagę lipca, ani sierpnia) 50 książek! 

W zgodzie z kilkuletnią tradycją, niejako na przekór tym czytelnikom, którzy są najbardziej zmotywowani na początku roku, styczeń nie należał do moich najlepszych czytelniczych okresów. Wręcz przeciwnie, jest to miesiąc, w którym zapoznałam się z najmniejszą ilością lektur (a dokładniej, jeden z trzech miesięcy, w których przeczytałam najmniej książek). Najwięcej czytałam za to w maju, czyli w miesiącu, w którym spędziłam chyba najwięcej godzin w pracy (maj to prawdziwe zatrzęsienie imprez kulturalnych!) i w którym teoretycznie powinnam a) przeprowadzać badania do pracy magisterskiej, b) przygotowywać projekty zaliczeniowe i c) uczyć się do ostatniej sesji w życiu. Żeby pokazać Wam, że moje tempo czytelnicze nieco zwolniło, w 2019 roku, na powyższym wykresie przedstawione zostały także statystyki z ubiegłego roku (pudroworóżowy kolor).

Prawda jest taka, że jeśli czytacie Złodziejkę książek już od nieco dłuższego czasu, niektóre z przedstawianych statystyk nie powinny być dla Was zaskoczeniem. Chociaż sama dostrzegam pewne zmiany w swoim czytelniczym życiu, niektóre kwestie pozostają takie same. I tak np. niezmiennie przejawiam tendencje do tego by poszukiwać powieści nieznanych mi autorów, zamiast skupić swoją uwagę na twórczości tych pisarzy, którzy w jakimś stopniu nie są już dla mnie zupełną niewiadomą. Wydaje mi się, że i tak nastąpił na tym gruncie pewien progres, wśród czytanych przeze mnie lektur 44% powstało spod pióra twórców, z którymi miałam już wcześniej do czynienia, ale staram się dojść do takiego punktu, w którym te statystyki się zamieniły. 

Niezmiennie też, zdecydowanie częściej zdarza mi się sięgać po pozycje napisane przez kobiety (aż 64% procent przeczytanych przeze mnie tytułów). A chociaż wiem, że istnieje współcześnie sporo akcji, które zachęcają czytelników do czytania dzieł stworzonych przez kobiety, nie mogę powiedzieć, żeby to właśnie one stanowiły przyczynę dla takich liczb. To raczej działanie intuicyjne, bez chwili zastanowienia. Być może już Wam o tym wspominałam, ale jako nastolatka (prawdopodobnie pod koniec podstawówki) zapytana o gust czytelniczy, twierdziłam, że nie lubię powieści napisanych przez mężczyzn. Ale czasami czuję, że być może coś mi umyka i powinnam się nieco bardziej na tym gruncie wysilić.

Pomimo tego że chciałam nieco wzbogacić swoje czytelnicze horyzonty i sięgać po powieści zaliczane zarówno jako literatura dziecięca, jak i tzw. middle grade, ewidentnie poległam na tym gruncie. 92% pozycji, które przeczytałam w pierwszej połowie 2019 roku, stanowią pozycje "dla dorosłego czytelnika", a pozostałe 8% to literatura młodzieżowa. Nie łudzę się, że w tym roku te statystyki ulegną gwałtownej zmianie - wiem co czytałam od czerwca do chwili obecnej i jakie tytuły są dla mnie priorytetem w nadchodzących miesiącach. Postaram się jednak mieć do na uwadze i wykonać choćby minimalny wysiłek by wprowadzić pewne zmiany.

Miałam kiedyś ogromny problem z tym, żeby wystawić pozycji niską ocenę - nie wiem tak naprawdę dlaczego, skoro to raczej oczywiste, że każdy z nas ma własny gust i prawo do tego żeby coś mogło mu się nie podobać - ewidentnie jednak jakoś sobie z nim poradziłam (jeżeli kiedyś przekonam samą siebie do tego żeby nie kończyć rozpoczętych lektur, przestanę poznawać siebie jako czytelnika). Sporo w 2019 roku było książek przeciętnych, w jakimś stopniu rozczarowujących. Nie wiem, czy stałam się nieco zbyt wymagająca, czy po prostu źle dobierałam dla siebie lektury. Od momentu powstania tego wykresu słupki po lewej stronie jeszcze podskoczyły, a te po prawej raczej stoją w miejscu (gdzieś mimochodem wspomniałam, że sierpień jest dla mnie jednym z najgorszych miesięcy jeśli chodzi o jakość czytanych tytułów). Brakuje mi poczucia takiego całkowitego zatracenia w lekturze, ale nie tracę nadziei. 

Czytane przeze mnie pozycje zawsze były i prawdopodobnie już zawsze będą, totalnym miszmaszem jeśli chodzi o gatunek. Cenię sobie różnorodność wśród czytanych lektur i dlatego nie mogłabym nigdy czytać w kółko jednego gatunku. Póki co w 2019 widać jednak, że po niektóre pozycje zdarza mi się sięgać zdecydowanie częściej niż po inne. Najczęściej sięgałam po powieści obyczajowe (przy czym wato zaznaczyć, że dla mnie jest to dosyć szerokie określenie. Każda powieść, która rozgrywa się w naszej rzeczywistości i nie mogła zostać skategoryzowana w inny sposób, trafiła właśnie tu). 2019 jest jednak także rokiem nieco "mroczniejszych" lektur - thrillerów oraz kryminałów. 

Wyzwanie zorganizowane przez Martę w ubiegłym roku, "W 80 książek dookoła świata", zmotywowało mnie także do tego by nieco ważniej przyglądać się temu skąd pochodzi autor czytanej przeze mnie pozycji. Nie dziwi mnie, że większość moich lektur to literatura amerykańska - jako że śledzę nie tylko polski, ale i anglojęzyczny booktube, otrzymuję sporo rekomendacji powieści napisanych właśnie przez Amerykanów. Ale jestem mile zaskoczona tym, że druga z najliczniejszych kategorii to literatura polska. Znacie moją skomplikowaną relacje z twórczością polskich autorów - dawniej żywiłam do niej nie do końca zrozumiałe uprzedzenia - i cieszę się, że ten okres mam już za sobą. Co prawda nadal mam pewien problem z twórczością przedstawicieli współczesnej polskiej literatury pięknej (skrótem, zazwyczaj mnie ona rozczarowuje), ale znalazłam też sporo świetnych autorów, zwłaszcza jeśli mówimy o tzw. "polskich kryminalistach".

Przeszło połowa moich lektur to historie zamknięte w jednym tomie, co jest zrozumiałe biorąc pod uwagę, że serie to raczej domena literatury młodzieżowej (chociaż nie tylko!). Mam wrażenie, że powinnam wykonać nieco więcej wysiłku by zakończyć kilka rozpoczętych cykli (zwłaszcza jeżeli jakimś cudem posiadam już na półce wszystkie tomy), ale jak wszyscy doskonale wiemy nie radzę z tym sobie najlepiej. Chciałabym też zwrócić nieco większą uwagę na to by sięgać po zbiory opowiadań - sama nie do końca jestem jeszcze pewna czy taka krótka forma do mnie przemawia, a mam w swojej biblioteczce (i na niekończącej się liście książek do przeczytania) kilka tytułów, które potencjalnie mogłyby mi przypaść do gustu (choćby opowiadania autorstwa Chimamandy Ngozi Adichie).
W pierwszej połowie 2019 roku najczęściej sięgałam po pozycje wydane nakładem wydawnictwa Albatros. Nie dziwi mnie to tak naprawdę z dwóch prostych powodów. Po pierwsze, cenię sobie różnorodność ich oferty wydawniczej. A po drugie, było to jedyne wydawnictwo, z którym współpracowałam regularnie w pierwszej połowie roku. Oprócz tego, często sięgałam po ofertę W.A.B.-u (znowu, niesamowicie rozbudowana i zróżnicowana) i Filii (wydawnictwa, które do pewnego momentu uznawałam za swojego ulubieńca). Brakuje tu wydawnictw niszowych, albo takich, które są utożsamiane z jakimś konkretnym gatunkiem (wiecie, np. Fabryka słów z fantastyką), ale też nie wydaje mi się, żeby w najbliższym czasie miało to ulec zmianie.
W 2019 drastycznie ograniczyłam liczbę podejmowanych współprac recenzenckich, a w pewnym momencie także zakupowanych książek. Postanowiłam także wziąć udział w akcji organizowanej przez moją bibliotekę (70 książek na 70-lecie Nowej huty), przez co zdecydowanie częściej wypożyczam egzemplarze z okolicznych filii. Wszystko to przyczyniło się do tego, że czytam mniej nowości niż w poprzednich latach. Na powyższym wykresie nie jest to jeszcze może aż tak widoczne (chociaż i tak, tegoroczne nowości nie stanowią nawet 1/4 moich lektur), ale podejrzewam że tendencja utrzyma się do końca roku. Trochę czuję, że zostaję gdzieś w tyle jeśli chodzi o znajomość obecnych trendów, ale równocześnie w końcu zmotywowałam się do tego żeby sięgnąć po powieści, które ktoś kiedyś mi polecał..
Trochę zaspoilowałam Wam powyższy wykres ostatnimi rewelacjami. Chociaż niektóre zmian w moim czytelniczym życiu, zaczęły się dopiero w drugim kwartale i tak można zaobserwować ich wpływ. W związku z tym, że moje blogowanie pozostawiało (i wciąż pozostawia) sporo do życzenia, niemal zupełnie zrezygnowałam z nawiązywania współprac recenzenckich (ale bardzo mi tego brakuje!). Czytam też sporo egzemplarzy pochodzących z bibliotek. Podoba mi się rozłożenie procentowe z wykresu i w kolejnych miesiącach muszę postarać się żeby je utrzymać (bo udział biblioteki niestety zdominował kategorię "z półki").



Po szaleństwie poprzedniego roku, chyba w końcu zrozumiałam, że muszę jakoś zapanować nad ciągle rosnącą liczbą nieprzeczytanych książek w moim domu.Wprowadziłam kilka taktyk, które trzymają na wodzy mój nienasycony apetyt na kupowanie nowych tytułów. Wciąż zaopatruję się w nowe pozycje, ale i tak uczyniłam ogromny krok naprzód. Najgorzej prezentuje się kwiecień (czyżby wina spoczywała na światowym dniu książki?), najlepiej - czerwiec (który w 2018 był z kolei miesiącem, kiedy wzbogaciłam się o największą liczbę książek). Dzięki temu, że oba dni wielkiej letniej wyprzedaży książkowej spędziłam w pracy, uniknęłam pokusy.
Większość, bo nieco ponad 50%, moich książkowych zdobyczy stanowi efekt własnych zakupów. W dużej mierze są to jednak pozycje zakupione w składach taniej książki, albo na biedronkowych wyprzedażach. Skrupulatnie notowałam ile pieniędzy przeznaczyłam na zakup nowych pozycji do mojej domowej biblioteczki - średnio jest to niespełna 80 zł miesięcznie i uważam, że jest to akceptowalna kwota. Tajemnicza kategoria "Inne" to pozycje, które zostały zakupione jako prezent przeze mnie dla mojej mamy lub Panny M.
Ciekawa jestem jak Wam minęła pierwsza połowa 2019 roku i wakacyjne miesiące. W celu zbierania książkowych inspiracji, możecie napisać mi w komentarzu jaka książka zasłużyła póki co na miano tej najlepszej.

Mam cichą nadzieję, że kolejny post ukaże się nieco szybciej niż za miesiąc.

Powieść autorstwa Non Pratt, o dosyć sugestywnej okładce, zwłaszcza w kontekście tytułu - „Problem”, nie wzbudziła chyba sporego zainteresowania wśród polskich czytelników. Jeśli w ogóle, kojarzyłam twórczość autorki jedynie z zagranicznego, zwłaszcza brytyjskiego booktube’a. Zresztą, „Problem” nie znajdował się także na mojej priorytetowej liście lektur - chociaż uważam, że problematyka wczesnego macierzyństwa powinna przewijać się w literaturze młodzieżowej, nie do końca uznaję swoją osobę za odpowiedniego odbiorcę dla tego rodzaju historii. Natrafiłam jednak na ten tytuł na wakacyjnej wyprzedaży magazynowej i uznałam, że nawet jeśli sama nie odnajdę się w tej historii, być może będę mogła ją polecić nieco młodszemu odbiorcy. Ale mam raczej mieszane odczucia.

Hannah ma piętnaście lat i ceni w życiu dobrą zabawę. Chodzi na imprezy, pije alkohol i nie wyobraża sobie siebie w roli matki. Kiedy odkrywa, że jest w ciąży, jest przerażona, zagubiona i samotna. A dalej jest tylko gorzej. Aaron to nowy chłopak w mieście, który dopiero próbuje się odnaleźć w nowym środowisku, ale nie do końca odpowiadają mu reguły, które tam panują. Kiedy na jaw wychodzi, że Hannah jest w ciąży, podejmuje niecodzienną decyzje - postanawia wcielić się w rolę udawanego ojca jej dziecka.

„Problem” autorstwa Non Pratt jest powieścią skierowaną przede wszystkim do młodzieży i to raczej młodszej - zbliżonej wiekiem do głównej bohaterki. Styl pisania autorki - zarówno bardzo prosty język, jak i częste przeskakiwanie pomiędzy narracją Hannah i Aarona (czasami kilkakrotnie podczas „jednej sceny”) - zdecydowanie utrudniały mi wczucie się w lekturę. Co, w połączeniu z raczej specyficzną kreacją głównej bohaterki, niemal sprawiło, że odłożyłam lekturę w połowie - a raczej nie zdarza mi się to często.

Kreacja nastolatków jako pewnej grupy społecznej w wykonaniu Non Pratt sprawiła, że czułam się nie tylko staro, ale też w pewnym stopniu niekomfortowo. Większość scen znajdujących się na początku książki dotyczy spożywania alkoholu albo uprawiania seksu; język w jakim rozmawiają bohaterowie jest wulgarny, nawet jeśli nie pojawiają się tam żadne przekleństwa; a jedyną alternatywną postawą jaką przybliża nam autorka jest nastolatek spędzający weekendy w domu starców - jakby nie było nic pomiędzy, a nastolatkowie nie znali innych rozrywek niż imprezowanie. I nie chcę powiedzieć, że taki obraz jest przekłamany, ale zdecydowanie nie dotyczy on KAŻDEGO nastolatka. A tego kontrastu zabrakło mi powieści.

To powiedziawszy, druga część powieści prezentuje wyższy poziom. „Problem” jest historią o nastoletniej ciąży, ale nie tylko o niej.  Non Pratt pisze o przyjaźni - zwłaszcza o tym, że prawdziwych przyjaciół poznajemy dopiero w trudnych momentach i o poczuciu osamotnienia, pomimo wsparcia bliskich. Gdzieś w tle pojawia się jakiś wątek tajemnicy, bo, przynajmniej teoretycznie, nie wiemy kto jest prawdziwym ojcem dziecka Hannah i zastanawiamy się co wydarzyło się w przeszłości Aarona, że doprowadziło go do tego punktu. Ale osobiście doceniam powieść Non Pratt za wyraźne podkreślenie obecności osób dorosłych i rodziny.

Powieść Non Pratt porusza temat ważny i robi to w sposób właściwy, to znaczy nie ocenia postępowania Hannah. Zdecydowanie można wskazać elementy świadczące na korzyść tej historia, ale nie jest to pozycja pozbawiona wad - wątpliwości budzi zwłaszcza portret nastolatków oraz tożsamość ojca dziecka Hannah. I trochę trudno mi jednoznacznie polecić Wam lekturę, zwłaszcza jeśli nie należycie do targetu tej powieści - rówieśników Hannah i Aarona.

„Problem” Non Pratt; tłum. Patryk Dobrowolski; wydawnictwo Zielona Sowa; Warszawa 2017 ★★★☆☆

Gdyby nie rekomendacje zagranicznych booktuberów, prawdopodobnie nie zdecydowałabym się na lekturę „Jedynej miłości razy dwa”. I jakkolwiek głupio to zabrzmi, byłoby to spowodowane zupełnie nietrafioną oprawą. To prawda, że nie należy oceniać książki po okładce, ale równocześnie jest to niejako wizytówka historii - pierwsza rzecz jaka rzuca nam się w oczy w księgarni czy bibliotece. I nierzadko to ona decyduje o tym czy ściągniemy daną pozycję z półki, aby zapoznać się z opisem. Czy widząc parę łabędzi, wklejoną na niebieskie tło, zdecydowalibyście się na lekturę? No właśnie. a ominęłaby Was wzruszająca i łamiąca serducho opowieść o wielkiej miłości i o tym, że czasami przytrafia się ona dwukrotnie. 

Emma kochała Jessego i myślała, że u jego boku spędzi całe swoje życie. Mieli podobne marzenia, wzywał ich wielki świat i stanowili niepokonaną drużynę. A potem Jessie zginął - w pierwszą rocznicę ich ślubu, kiedy helikopter mężczyzny rozbił się nad oceanem. Emma spędziła trzy długie lata próbując przywyknąć do życia bez Jessego i poszukując nowej drogi ku szczęściu. A potem znowu się zakochała. Emma i Sam planują ślub i wspólne przyszłe życie. I jest to jak druga szansa od losu na szczęście. Jeden telefon burzy jednak cały świat Emmy - Jesse żyje i spędził ostatnie kilka lat, próbując dotrzeć do domu i swojej żony.

Kiedy otwierałam powieść Taylor Jenkins Reid, czułam się wewnętrznie rozdarta - z jednej strony doskonale dostrzegałam pułapki całej historii: zarys fabuły rodem z telenoweli czy ryzyko zbytniego sentymentalizmu i ckliwości; z drugiej powtarzałam, że to niemożliwe by tylu czytelników się myliło. Nie spodziewałam się jednak, że „Jedyna miłość razy dwa” wzbudzi we mnie tyle emocji. Jest w piórze Taylor Jenkins Reid coś niesamowicie lekkiego i coś co sprawia, że czytelnik od pierwszej strony angażuje się emocjonalnie w opowiadaną historię.

Widzicie, autorka zdecydowanie potrafi pisać o emocjach - miłości, stracie, poczuciu zagubienia. Taylor Jenkins Reid nie popada w banał, a jedynie porusza jakąś czułą strunę w czytelniku; pewien fragment dotyczący żałoby i „powrotu do normalnego życia” - poszukiwaniu nowych celów i radzeniu sobie z wyrzutami sumienia, że znowu jest się szczęśliwym - ma szczególnie silny i emocjonalny wydźwięk. Co zaskakujące, autorce udaje się osiągnąć to wszystko pomimo pewnych uproszczeń fabularnych - tego, że losy Emmy i Jessego przedstawione zostają w nieco fragmentaryczny sposób.

Przez długi czas powstrzymywałam samą siebie przed lekturą trylogii „Córka dymu i kości” autorstwa Laini Taylor i robiłam to głównie przez wzgląd na polskiego wydawcę serii. Początkowo tłumaczyłam to przykrą tendencją wydawnictwa Amber do niekończenia rozpoczętych cykli. Potem, irytacją w związku z wydaniem finałowego tomu w dwóch częściach. A na końcu tym, że chyba straciłam zainteresowanie fantastyką młodzieżową. Po tym jak przeczytałam „Marzyciela” wiedziałam jednak, że nie chcę pozbawić się przyjemności poznania debiutanckiej historii Laini Taylor. I całe szczęście, że zrobiłam to zanim zaczęłam wymyślać kolejne argumenty przeciw.

Karou jest artystką. Opowiada niesamowite historie za pomocą ołówka i kartki, i powołuje do życia stworzenia będące hybrydami ludzi i zwierząt. Tylko Karou, młoda, pełna życia dziewczyna o niebieskich włosach i dziwnych tatuażach na dłoniach, wie o tym, że niesamowite stworzenia nie są jedynie wytworem jej wyobraźni. I że stanowią oni część jej drugiego życia, z dala od ulic Pragi. Życie Karou nigdy nie było łatwe, ale teraz, kiedy w drugim świecie pojawia się nieznane niebezpieczeństwo pod postacią wypalonych śladów dłoni na drzwiach, wszystko się jeszcze komplikuje. 

Laini Taylor ma niepowtarzalny talent do tego by za pomocą słów przenosić czytelnika do zupełnie odmiennych światów. To prawda, że akcja powieści częściowo osadzona jest na ulicach Pragi - swoją drogą, wyjątkowo trafnie dobrane, jeśli chodzi o klimat miasta - ale tworzy od podstaw także zupełnie odmienną rzeczywistość - tajemniczą , magiczną, przypominającą momentami senny omam, albo jego koszmarny odpowiednik. Nie chcę zdradzać Wam za dużo, bo i sama autorka stopniuje udzielanie informacji czytelnikowi (niemal do samego końca utrzymując pewne jego elementy w sekrecie), ale zarówno jego obraz, jak i konflikty z nim związane stanowią jedne z najmocniejszych atutów całej historii.

„Córka dymu i kości” posiada pewne cechy charakterystyczne dla pierwszego tomu. Nie użyłabym sformułowania, że mało się w nim dzieje, ale znaczna część powieści rzeczywiście przypada na przedstawienie świata i bohaterów i nakreślenie wątków dla drugiej części. Nie jest to jednak coś co mi przeszkadza, zwłaszcza że dzięki temu sylwetki postaci i relacje jakie ich łączą, znajdują się na naprawdę wysokim poziomie. Laini Taylor dużą wagę przykłada do emocji towarzyszących bohaterom - samotności wynikającej z poczucia niezrozumienia i wyobcowania; miłości, nie tylko tej romantycznej i gotowej do największych poświęceń.

Nie będę Was okłamywać, wątek romantyczny stanowi jeden z głównych punktów fabuły, a na tle całej powieści wypada najbardziej stereotypowo (choćby przez to, że mamy do czynienia z jakimś pierwiastkiem motywu insta love). Jednak A) Laini Taylor czerpie z tych schematów, do których mam pewną słabość - motyw hate-to-love i „zakazanych kochanków” i B) koniec końców jego obraz różni się jednak od początkowego. Ponad to, Laini Taylor udało się tak zaangażować mnie w losy bohaterów i oczarować swoim stylem (przebijającym się przez literówki), że pozostałam ślepa na mankamenty.

Dawno nie czytałam powieści Young Adult, która oczarowała mnie do tego stopnia. „Córka dymu i kości” to doskonałe połączenie pełnowymiarowych bohaterów, niezwykłego świata przedstawionego, atmosfery i zamkniętych w słowa emocji. To nie jest klasyczna młodzieżówka, ale właśnie to jest w niej najpiękniejszego. Ja ze swojej strony namawiam Was do lektury i trochę łudzę się, że ktoś zdecyduje się na jakieś wznowienie, żeby historia trafiła do szerszego grona. 

„Córka dymu i kości” Laini Taylor; tłum. Julia Wolin; wydawnictwo Amber; Warszawa 2015 ★★★★★

Kiedy prowadzi się bloga przez tak długi czas, człowiek nawet mimochodem, gdzieś między wierszami, zdradza sporo informacji na swój temat - kim jest, jakie są jego czytelnicze nawyki i po jakie historie zdarza mu się sięgać najczęściej. Zdaję sobie więc sprawę z tego, że dla wielu z Was pewne kwestie wydadzą się wtórne, ale czuję się w obowiązku wspomnieć o nich jeszcze raz - w razie gdyby ktoś trafił tu dopiero ostatnio. Kate Morton jest dla mnie ważną autorką, dlatego że jest jedną z nielicznych pisarek, których twórczość poznałam „w całości” tj. przeczytałam jej wszystkie dotychczas wydane powieści; i dlatego że napisała jedną z moich ulubionych książek. Czuję się w obowiązku by o tym wspomnieć, bo wiem, że czyni mnie to nie do końca obiektywnym czytelnikiem - po prostu, jestem w stanie wybaczyć Kate Morton nieco więcej niż innym autorom.

Grupa utalentowanych, młodych artystów, wśród których prym wiedzie Edward Radcliffe, spędza lato w malowniczej posiadłości Birchwood Manor, w Oxfordshire. Pobyt na prowincji miał im pomóc w twórczej działalności i poszukiwaniu inspiracji, ale sielankową atmosferę przerywa tragedia - jedna z uczestniczek wyprawy zostaje zastrzelona podczas napadu na dom, druga znika w atmosferze skandalu i podejrzeń. Przeszło 150 lat później, młoda kobieta Elodie Winslow, pełniąca funkcje archiwistki w  Londynie, znajduje w pracy skórzaną torbę a w niej dwa przedmioty - portret kobiety w stroju wiktoriańskim i stary szkicownik z rysunkiem domu, który wydaje się Elodie niepokojąco znajomy.

Kate Morton wypracowała już swój własny, specyficzny styl i jest on wyczuwalny także podczas lektury „Córki zegarmistrza”. Tak jak w przypadku poprzednich powieści, tak i tu śledzimy wątki rozgrywające się zarówno w przeszłości, jak i współcześnie, a teraźniejszość staje się pretekstem do rozwiązania pewnej tajemnicy sprzed lat. Ów sekret z przeszłości stanowi jeden z ciekawszych wątków całej historii. Chociaż Kate Morton już na pierwszych stronach sugeruje czytelnikowi, że w murach Birchwood Manor doszło do pewnej tragedii, pilnuje się z tym by nie zdradzić za dużo i stopniowo buduje napięcie.  Warto mieć jednak na uwadze, że chociaż zbrodnia stanowi punkt wyjścia dla całej powieści i często powraca się do niej czy to w retrospekcjach, czy w dialogach pomiędzy postaciami, nie stanowi ona centrum fabuły.

W przeciwieństwie do poprzednich historii, „Córka zegarmistrza” nie trzyma się dwóch głównych linii czasowych. Kate Morton wykazuje tendencję do nieustannego rozgałęziania swoich historii. Każda z linii czasowych staje się pretekstem do przytoczenia kolejnej opowieści, do tego stopnia, że czytelnik może czuć się przytłoczony powstałym chaosem. Rozumiem skąd biorą się zarzuty skierowane w „Córkę zegarmistrza”, ale też doceniam fakt, że tak naprawdę większość z tych wątków ma w sobie coś fascynującego (wątek Birdie, która zostaje oddzielona od swojego ojca i niejako przymuszona do nowego stylu życia; Ady, która nie potrafi się odnaleźć w obcym kraju; Leonarda, który próbuje zwalczyć wyrzuty sumienia i szuka wytchnienia w pracy nad powieścią; Juliet i Tipa, dla których posiadłość staje się oazą spokoju po przeżyciach wojny) i że Kate Morton znajduje subtelny i nienachalny sposób by je ze sobą połączyć.

Kate Morton wciąż potrafi opowiedzieć swoje historie w elegancki i urzekający sposób, a także nakreślić zarówno pejzaż tętniącego życiem Londynu, jak i urokliwej, tajemniczej posiadłości. Ale równocześnie nie udaje jej się uniknąć pewnych klisz fabularnych. Nie da się ukryć, że wątek rozgrywający się wokół postaci Elodie (w teraźniejszości) wypada najsłabiej na tle całej powieści i jest to mój największy zarzut wobec „Córki zegarmistrza”. Prawdopodobnie „wina” częściowo spoczywa na głównej bohaterce - Elodie jest typem postaci, który znamy z innych utworów kultury - posiadającą problemy z podejmowaniem decyzji, tkwiącą w związku, który ją unieszczęśliwia i po prostu nie wzbudzającą sympatii.

„Córka zegarmistrza” nie jest najlepszą powieścią autorki, głównie przez chaos jaki wkradł się do fabuły i wątek Elodie. Nie jestem przekonana czy jest to historia, od której warto zapoznać się z twórczością Kate Morton, ale to wciąż dobrze napisana opowieść o ludzkich emocjach, sekretach i przeciwnościach losu. I jeśli styl autorki nie jest Wam obcy, warto dać „Córce zegarmistrza” szansę. Zwłaszcza teraz, w okresie wakacyjnym. 

„Córka zegarmistrza” Kate Morton; tłum. Anna Dobrzańska; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2019 ★★★★☆

2019 rok nie jest dla mnie rokiem blogowania (o czym wspomniałam już mimochodem na Złodziejkowym fanpage’u). Nie jest też jednak rokiem nowości. Kilka tygodni temu podjęłam decyzję o zaangażowaniu się w akcje 70 książek na 70 lat Nowej Huty (jest to akcja zorganizowana przez Bibliotekę Kraków i polega na próbie przeczytania 70 wypożyczonych książek) i w związku z tym czytam raczej egzemplarze biblioteczne niż pozycje z własnej półki i lektury z tzw. backlisty. Ma to dużo zalet: sięgam po pozycje, które obecnie są już nieco mniej popularne; wracam do powieści znanych mi autorów; i pozwalam sobie na przekraczanie własnej strefy komfortu. Ale nie ukrywam, że wiąże się to z pewnymi minusami, a pozostawanie w tyle z najświeższymi tytułami jest jednym z nich. 

Ustaliliśmy już zatem, że w 2019 roku raczej nie czytam nowości wydawniczych. Nie jest to jednak równoznaczne z tym, że nie wiem co pojawia się na rynku wydawniczym. Wciąż śledzę zapowiedzi zamieszczane przez wydawnictwa, portale książkowe czy topowe księgarnie internetowe i zapisuję w stosownym arkuszu te tytuły, które w szczególny sposób zwróciły moją uwagę. A w dzisiejszym poście przedstawię Wam najważniejsze z nich. Podzieliłam je zgodnie z datą premiery (a wewnątrz konkretnego miesiąca - alfabetycznie). 

O powieści Jakuba Szamałka <COKOLWIEK WYBIERZESZ> w superlatywach wypowiadał się choćby Wojciech Chmielarz (na dzień obecny chyba mój ulubiony autor jeśli mowa o polskim kryminale). Oczywiście, że zwrócił tym samym moją uwagę na ten tytuł. Chciałam zapoznać się co prawda najpierw z poprzednią serią autora, ale w pobliskich filiach  bibliotecznych niestety są to pozycje nie do dostania.  Kolejno, pozycja Edwarda St. Aubyna - <DUNBAR>. Tym razem nie słyszałam żadnych szczególnie pozytywnych opinii (negatywnych, swoją drogą też nie); nie kierowałam się też znajomością twórczości autora - po prostu, zaintrygował mnie opis.  Przyznaję jednak, jestem nieco zaskoczona, że powieść wydana w ramach Projektu Szekspir otrzymała tym razem innego wydawcę i szatę graficzną (Być może irytowało by mnie to bardziej, gdybym posiadała poprzednie tytuły). Kolejny tytuł, <MOC SREBRA>, może być dla niektórych z Was pewnym zaskoczeniem. Być może pamiętacie, że poprzednia powieść Naomi Novik - Wybrana, raczej nie wzbudziła mojego zainteresowania (nie była zła, ale po tylu pozytywnych opiniach, czułam się rozczarowana). Moc srebra stanowi jednak retelling historii Rumpelstiltskina (postać, do której żywię sentyment po seansie OUAT) i chciałabym dać autorce jeszcze jedną szansę. 

Następna z premier to tegoroczna laureatka Women’s Prize for Fiction (jak być może pamiętacie, jedna z tych nagród literackich, której poświęcam szczególnie dużo uwagi) - <NASZE MAŁŻEŃSTWO>. Niemal nie dowierzam, że po tylu pozytywnych recenzjach, sama nie sięgnęłam jeszcze po powieść Tayari Jones, ale przynajmniej w tym przypadku posiadam już własny egzemplarz. Kolejno, pierwsza pozycja z literatury faktu - <OBSESJA ZBRODNI. PRAWDZIWA HISTORIA NAJBARDZIEJ POSZUKIWANEGO SERYJNEGO MORDERCY W USA>. Pozycje true crime nie są mi jeszcze znane, ale na ten konkretny tytuł czekałam jeszcze na długo przed polską premierą - słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii od osób, z którymi łączy mnie podobny gust. Natomiast ostatnia premiera stycznia to powieść Ruty Sepetys - <SÓL MORZA>. Nie wiem czy pamiętacie, ale lata temu wymieniłam ów tytuł w zestawieniu książek, które powinny doczekać się polskiego wydania. Szare śniegi Syberii, inna pozycja tejże autorki, to dla mnie jedna z takich top ulubionych historii, więc sami rozumiecie, że poprzeczka jest postawiona wysoko.  

Zestawienie lutowych premier otwiera powieść nominowana do Man Booker Prize - <DNI BEZ KOŃCA>. Niewiele słyszałam o tej historii wśród polskiej blogosfery i tak naprawdę nie do końca wiem czego oczekiwać (ponad to, że poruszony jest tu wątek LGBT), ale nie zmniejsza to mojego zainteresowania. Kolejno, historia autorstwa pisarki, która była moim prywatnym odkryciem 2018 roku. Laini Taylor absolutnie skradła moje serce trylogią Córka dymu i kości, a Marzyciel tylko utwierdził mnie w przekonaniu jak utalentowana jest to autorka. Trochę boję się czy <MUZA KOSZMARÓW> dorówna poprzednim pozycjom, ale nie mogę odmówić sobie tej lektury. Jeżeli chodzi o twórczość Jesmyn Ward, od dawna czekałam na polskie wydania - zwłaszcza jeśli chodzi o <ŚPIEWAJCIE, Z PROCHÓW, ŚPIEWAJCIE…>. Pomijam kwestie nominacji do prestiżowych nagród (w tym Women’s Prize for Fiction), jej pozycje zyskują niebotycznie wysokie oceny od szerokiego i różnorodnego grona czytelników. 

<WIEDŹMA MORSKA> rozpętała burzę na polskim bookstagramie, a nawet nie tyle sama historia, co jej polskie wydanie. Trochę obawiam się tego o czym pisali niektórzy, ale z drugiej strony zarys fabuły zaintrygował mnie na tyle by dać szansę powieści Sarah Henning (uwielbiam historie skupione wokół tzw. „czarnych charakterów”). <VOX> Christiny Dalcher nie skupił takiej uwagi jak się spodziewałam i słyszałam raczej sprzeczne opinie na jej temat, ale zarys fabularny brzmi zbyt obiecująco żebym zrezygnowała z chęci lektury.  No a <ZOSTAŃ ZE MNĄ> to po prostu K. A. Tucker. A, jak być może wiecie, osobiście bardzo cenię sobie jej twórczość. 

Premiery marcowe ewidentnie nie wzbudziły we mnie takiego zainteresowania. Próbę  czasu przetrwały zaledwie trzy pozycje wszystkie spod pióra kobiet, ale odmienne gatunkowo. <KTO MIESZKA ZA ŚCIANĄ?> to druga w serii powieść Cary Hunter. Debiut autorki spodobał mi się na tyle bym była zainteresowana kontynuacją, a to, wbrew pozorom, nie zdarza się tak często.  Kolejno, powieść Rachel Kushner nominowana do Man Booker Prize w 2018. Byłam przekonana, że <MARS ROOM> będzie jednym z tych „głośnych tytułów” , nie tylko przez wzgląd na wspomnianą nominacje, ale także ciekawy zarys fabuły - nie miałam racji. Niewiele w Polsce mówi się o tym tytule, jednak niekoniecznie musi mieć to związek z poziomem jaki reprezentuje sama powieść. No i ostatnia z trójki, debiut Ayobami Adebayo - <ZOSTAŃ ZE MNĄ>. Historia polecana przez zagranicznych booktuberów, których opinie zazwyczaj pokrywają się z moimi także oczekiwania są oczywiście wysokie. 

Sama jestem zaskoczona tym, że wspominam o <RADIO SILENCE>, bo powieści obyczajowe dla młodzieży raczej rzadko budzą moje zainteresowanie. Pozytywne opinie od czytelników, którzy, podobnie do mnie, zazwyczaj stronią od tego gatunku robią swoje. Jeżeli chodzi o twórczość Aleksandry Zielińskiej, intrygowała mnie już od jakiegoś czasu, ale dopiero <SORGE> swoim opisem przykuło moją uwagę na dłużej. Chociaż mam pewne tyły jeśli chodzi o powieści Katarzyny Zyskowskiej, nie mogłabym też nie wspomnieć o <SPRAWIE HOFFMANOWEJ>. Podziwiam różnorodność jaka cechuje twórczość tej autorki a i sam koncept na fabułę w tym przypadku robi swoje. Jeżeli chodzi o V. E. Schwab, czytałam kilka jej powieści (dylogię rozpoczynającą się od Okrutnej pieśni i pierwszy tom Mroczniejszy odcień magii) i zazwyczaj budziły moje ciepłe emocje. Ale <VICIOUS: NIKCZEMNI> zawsze były tytułem, który najbardziej mnie intrygował. O ostatniej z powieści, <WĘŻU Z ESSEX> autorstwa Sarah Perry, nie wiem za wiele. Dałam się jednak oczarować szacie graficznej (trochę wstyd) i pozytywnym opiniom zza granicy. 

Zapowiedzi majowe otwiera pozycja non-fiction <JESTEM, JESTEM, JESTEM. SIEDEMNAŚCIE PRZELOTNYCH SPOTKAŃ ZE ŚMIERCIĄ> autorstwa Maggie O’Farrell. Nie jest to do końca moja strefa komfortu, ale przekonały mnie opinie innych czytelników. Jeżeli chodzi z kolei o <SZWINDEL> Jakuba Ćwieka, zwróciłam uwagę na ten tytuł (ponownie) dzięki panu Chmielarzowi. Decyzje o lekturze podjęłam jednak dopiero ostatnio. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki autor zareagował na to, że jego powieść została wrzucona na serwis Chomikuj. I aż nabrałam ochoty na to by przeczytać jego powieść. <WSPÓŁLOKATORZY> to jeden z tych tytułów, które wyskakują teraz człowiekowi z szafy i lodówki. Ponownie, ufam jednak Waszym opiniom. Zapowiedzi majowe otwierały i zamyka pozycja z literatury faktu. Do <Z MIŁOŚCI? TO WSPÓŁCZUJĘ. OPOWIEŚCI Z OMANU> przekonała mnie jedna konkretna wideo recenzja. 

O historiach czerwcowych tak naprawdę wiem najmniej, co raczej nie powinno jednak dziwić. Po lekturze Wszystkich naszych obietnic znowu nabrałam zaufania do Colleen Hoover, a <CORAZ WIĘKSZY MROK> to podobno jej zupełnie nowe oblicze. Jestem ciekawa jak autorka poradzi sobie w nowym dla siebie gatunku. Jeżeli chodzi o powieść <MAPA SOLI I GWIAZD>, opieram się wyłącznie na opisach fabuły. Wciąż brakuje mi jednak dobrze napisanych i wciągających  powieści obyczajowych. <NIGDZIE INDZIEJ> zwróciło moją uwagę już przy zagranicznej premierze. Powieść Tommiego Orange’a często była wymieniana wśród zestawień najlepszych debiutów ubiegłego roku i jestem zaintrygowana na ile są to zasłużone opinie.  

<PRZYJACIEL> zwrócił moją uwagę przede wszystkim oprawą - sami rozumiecie,  jestem stuprocentową psiarą. Od tego czasu przeczytałam jednak mnóstwo pozytywnych opinii czytelników, a i logo Pauzy świadczy o pewnym poziomie. Jeżeli chodzi o Jędrzeja Pasierskiego, znam i cenię sobie jego twórczość (znowu, dzięki panu Chmielarzowi), także zainteresowanie premierą <W IMIĘ NATURY> jest dla mnie niejako bardzo naturalne. A na koniec, jeden z, podobno, najlepszych romansów ubiegłego roku - <WIĘCEJ NIŻ POCAŁUNEK>. Nie jest to gatunek po który sięgam często, ale czasami potrzebuję lektury tego rodzaju. 

Jestem ciekawa czy znacie któryś z wymienionych tytułów, a jeśli tak - czy uważacie, że rzeczywiście warto poświęcić mu uwagę. Podzielcie się też pozycjami, które według Was niesłusznie pominęłam (być może nie wymieniłam ich dlatego, że już je czytałam, ale szanse są raczej niewielkie). No i dajcie znać jakie premiery 2019 roku Wy musicie nadrobić.